Każda z ras jest na swój sposób wyjątkowa oraz unikatowa. Jednak, zawsze jest coś, co konkretną z nich, będzie wyróżniać. Taki znak rozpoznawczy, mówiący nam o tym, że o taka istota ma takie i takie pochodzenie.

Ludzie

Wszechstronność – to cecha, która pozwala ludziom pałać się praktycznie każdym zawodem. Wprawdzie, nauka takowych, może zająć nieco dłużej, to jednak po opanowaniu nie ma praktyczne żadnych tajemnic. Oczywiście, trzeba pamiętać, że niektórzy mają tak zwany naturalny dryg do niektórych czynności.

Szybka adaptacja- dzięki niej, ludzie są w stanie zdecydowanie szybciej dostosować się do sytuacji, w której się znaleźli. Radzą sobie lepiej w trudnych sytuacjach niż większość ras, co pozwala im przodować z pomysłami w trudnych sytuacjach, a czasami nawet w tych dość ekstremalnych, szybciej biorą się w garść. Chyba, że ktoś bardzo wrażliwy, wtedy to inna sprawa.

Krótkie życie- człowiek to najkrócej żyjąca rasa zamieszkująca Ziemię. Mimo, że jest to wada tej rasy, to pozwala się ludziom skupić bardziej na celach jakie chcą osiągnąć. Motywują się szybciej, przez świadomość, że nie mają zbyt dużo czasy, aby ciągle spoczywać na laurach i odkładać wszystko na później.

Kreatywność- zdawać by się mogło, że każda rasa przejawia objawy kreatywności, jednak ludzie są w tym mistrzami. Tworzenie nowych rzeczy, które w danym momencie mogą pomóc jest bardzo przydatna. Zwłaszcza w czasie trudnego okresu, jak pole bitwy czy samotne koczowanie w lasach czy dżunglach. Przysłowiowe daj człowiekowi drewno, a z robi z niego broń.

Elfy

Wyostrzony słuch elfy posiadają nieco większe uszy niż inne rasy, stąd potrafią usłyszeć nawet szept, jeśli ktoś stoi blisko nich, ale nie dalej niż dwa metry. Mogą także bez problemu rozróżnić odgłosy rozmowy z pokoju za ścianą, o ile nie będzie im nic innego dookoła przeszkadzało. Są w stanie, nawet posłyszeć łopot skrzydeł ptaka w obrębie trzech metrów. Jeśli jest bardzo cicho, nic im nie przeszkadza w nasłuchiwaniu, to będą mogli usłyszeć krok dochodzące nawet z pięciu metrów.

Lepszy wzrok- elfy widzą wszystko wyraźniej niż przeciętny człowiek. Dostrzegają większą paletę kolorów. Dzięki temu, bez problemu dostrzegają wiele kolorystycznych różnic. Mogą także widzieć w ciemnościach, jednak wtedy nie rozróżniają w ogóle kolorów, a jeśli coś zaświeci bardzo jasno mogą oślepnąć na kilkanaście minut.

Mniejsza siła fizyczna – ponieważ elfy mają dużo delikatniejszą budowę niż przeciętny człowiek, posiadają niższy poziom udźwigu. Znacznie więcej czasu muszą poświęcić na ćwiczenia fizyczne, żeby zrównać się siłą do tej, jaką mają zwykli ludzie.

Mniejsza wytrzymałość- za sprawą delikatniejszej budowy ich ciała są mniej wytrzymalsze. Bardziej odczuwają ból, który przeciętny człowiek jest w stanie wytrzymać bez brania tabletki przeciwbólowej. Łatwo nabijają sobie siniaki przy mocniejszych uderzeniach. Mogą jednak, jak wszystko wyćwiczyć, ale idzie im to mniej sprawnie, acz niektórym w ogóle.

Wyższa inteligencja- elfy, z racji obcowania z magią przez wiele dekad rozwinęły zdecydowanie bardziej swoją inteligencję niż inne rasy. Potrafią bez problemowo rozwiązywać logiczne zagadki wymyślane przez ludzi, nie mają także problemu z wykryciem kłamstwa. Chyba, że ktoś potrafi być wyrafinowanie utalentowany w tej dziedzinie. Nie stanowi dla nich problemu wykrywanie pułapek, tajnych i ukrytych przejść. Przychodzi im to z wielką łatwością i co za tym idzie, uczą się zdecydowanie szybciej, co pozwala im na biegłość w wielu dziedzinach.

Kasnoludy

Zwiększona wytrzymałość- rasa ta posiada lepszą wytrzymałość niż przeciętny człowiek. Próg bólu mają na tyle wysoki, że uderzenie się o brzeg stołu nie zrobi na nich żadnego wrażenia. W przypadku zaś boleści, w której ludzka istota musi zażywać tabletki przeciwbólowe, aby móc przetrwać oni znoszą to nader spokojnie. Nawet złamania znoszą zdecydowanie znośniej. Często powiada się, że ma się wytrzymałość krasnoluda.

Zwiększona siła- krasie mają zdecydowanie więcej siły niż przeciętny człowiek. Są w stanie udźwignąć nawet dwa razy większy ciężar niż ludzka istota. Nie mają najmniejszego problemu z przerzuceniem jedną ręką przez ramię, dorosłego elfa. Jeśli będą ćwiczyć swoją siłę, będą w stanie bez problemowo zniszczyć gołą pięścią mały głaz, czy podnieść chociażby krowę i utrzymać ją przez kilkanaście minut.


Wyczuwanie złóż- krasnolud posiadają coś w rodzaju radaru, który podpowiada im w jakim miejscu mogą znaleźć dane złoże minerałów czy kamieni szlachetnych. Działa to na takiej zasadzie, że rasa ta, ma zdolność wyczuwana pierwiastków magicznych jakie emanują z danego złoża i bez problemu je odnaleźć. Musi oczywiście przyłożyć dłoń do podłoża, aby pierwiastki magiczne w jego ciele zaczęły reagować na te w otoczeniu. Oczywiście wiedza teoretyczna i praktyczna jest również przydatna. Krasnolud musi udać się najpierw w dany teren, aby móc skorzystać ze swojego daru.


Ograniczenie sprawności- krasnoludy przez swoją budowę nie są w stanie wykonywać, praktycznie żadnych akrobatycznych sztuczek. Do tego poruszając się czy biegając są nieco wolniejsi od przeciętnego człowieka. Nie oznacza to, że można porównać ich ruchy do leniwca. Nic bardziej mylnego. Zwyczajnie tracą nieco na gibkości, gracji oraz zręczności. Ciekawe jest jednak to, że zdenerwowany krasnolud potrafi, zawsze celnie trafić w nos tego, który przysporzył im stresu.

Wampiry

Długowieczność- wampiry posiadły zdolność długowieczności dzięki przemianie. Ich ciała są martwe, nasiąknięte magiczną energią krążącą we krwi. Ich ciała nie rozkładają się, są odporne na rozpad komórek. Pozwala im to bardzo długo kroczyć po tym świecie i często powiada się, że są nieśmiertelne.

Nadludzka wytrzymałość- rasa ta jest odporna, praktycznie na każde fizyczne obrażenia, za wyjątkiem pazurów lykan czy broni, jeśli ktoś opanował mistrzowsko technikę walki orężem. Zagrożeniem, stanowi także ogień, co za tym idzie magia ognia. W takim wypadku, nawet nadludzka wytrzymałość nie pomoże, kiedy Dziecko Nocy zostanie zranione płomieniami.

Nadludzka siła- wampiry są bardzo silne. Potrafią pstryknięciem palca wyważyć drzwi, czy jedną ręką podnieść mniejszą od siebie istotę. Często muszą uważać, aby przypadkiem nie rozgnieść chociażby szklanki. Młode Dzieci Nocy muszą nauczyć się kontrolować swoją siłę, żeby nie zrobić krzywdy, nie tylko sobie, ale i otoczeniu.

Nadludzka szybkość – rasa ta jest bardzo szybka. Wampiry potrafią poruszać się z niesamowitą prędkością, jeśli tylko tego chcą. Ponieważ ich ciała są martwe, co za tym idzie, ich mięśnie nie męczą się, mogą wykonywać szybciej wiele czynności, jak przemieszczanie się, gestykulacja, a nawet mowa. Oczywiście, muszą tą umiejętność wypracować treningiem i im starszy wampir tym jest zdecydowanie szybszy.

Niesamowita regeneracja – każde obrażenia, za wyłączeniem tych od magii ognia czy lykańskich atrybutów, goją się kilkukrotnie szybciej niż u normalnej, żywej istoty. Zwykłe draśnięcia znikają w przeciągu kilku sekund, zaś nieco poważniejsze rany od kilkunastu minut do godziny. Jedynie obrażenia, w których wampir utracił kończynę mogą goić się do nawet dwóch, trzech dni. Rany zadane magią ognia oraz przez lykan mogą goić się nawet do dwóch tygodni, w zależności od ich rodzaju.

Wyostrzone zmysły- wampiry posiadają wyostrzone wszystkie zmysły. Ich słuch jest tak czuły, że usłyszą upadanie igły na miękki dywan, ale zarazem jest wrażliwy na wysokie i niskie dźwięki. Nosy Krwiopijców są w stanie wyczuć zapach żywej istoty nawet z odległości pięciu metrów. Jeśli znają dany aromat, mogą wytropić taką istotę bez najmniejszego problemu. Intensywne zapachy są bardziej dokuczliwe. Zapach krwi mogą wyczuć nawet, jeśli ktoś próbował ją wytrzeć, nie znając sposób na jej dokładne usunięcie. Mimo, że wampiry są martwe ich kubki smakowe działają bardzo dobrze. Pozwala im to rozróżnić, bez najmniejszego problemu rodzaj krwi, czy nawet wody. Silne i mocne posmaki mogą przyprawić o mdłości, a niekiedy wymioty. Wzrok wampira działa trochę jak lornetka. Jeśli się skupią mogą dostrzec to, co znajduje się od tych w odległości do sześćdziesięciu metrów. Mogą również widzieć w ciemnościach, a jeśli przestawią tryb patrzenia, wtedy na ich oczach pojawia się cieniutka powłoka, widzą w tak zwanej infra-wizji.

Więź telepatyczna- wszystkie wampiry są ze sobą połączone więzią telepatyczną. Oznacz to tyle, że mogą bez przeszkód komunikować się ze sobą. Młode wampiry mają ograniczoną możliwość takowej porównując ją do wielkości średniego ludzkiego miasta. Im starsze ta odległość się zwiększa i może obejmować zasięg światowy. Stąd Kain, zawsze wszystko wie, co dzieje się z jego Dziećmi Nocy.

Wrażliwość na jedzenie- wampiry nie mogą spożywać żadnych pokarmów. Ich organizm jest martwy, więc nie trawi tego, co zostanie przez nie skonsumowane. Nawet, jeśli Dziecko Nocy pożywi się, za kilka godzin wydali to przez bolesne wymioty. To samo tyczy się wszelakich płynnych napojów, za wyjątkiem alkoholu. Ten, po spożyciu wchłaniany jest do krwioobiegu wampira, a następnie rozpuszczany przez cząsteczki we krwi. Wampir, nie może się w taki sposób upić czy uzależnić.

Wrażliwość na światło słoneczne- wrodzona wrażliwość na światło słoneczne sprawia, że każde narażenie się na nie może doprowadzić do bardzo bolesnych ras i palących ran. Takie obrażenia, goją się nawet do trzech lub czterech tygodni w zależności od wielkości. Zbyt długie narażanie się na promienie Słońca, mogą doprowadzić do śmierci wampira. Oczywiście, im starszy osobnik, tym bardziej wytrzymalszy, ale i tak zbyt długie przebywanie może zabić. Stąd, wampiry nie mogą chodzić za dnia.

Bestia – to coś w rodzaju drugiej osobowości, jak wampiry zwykły powiadać. Jest to stan, który całkowicie zmienia wampira pod wpływem silnych emocji. Jego ciało zmienia się drastycznie. Łagodne rysy stają się ostrzejsze, uszy robią się szpiczaste, paznokcie twardnieją i wydłużają się o prawie centymetr, a mięśnie robią się dużo wytrzymalsze, zaś oczy lśnią na czerwono. Wampir będący pod wpływem bestii nie kontroluje swoich emocji i kierowany jest instynktem, który jasno mówi, żeby zabijać. Forma przestaje być aktywna, w momencie gdy Dziecko Nocy zaspokoi żądze, opadnie z sił lub gdy ktoś je znokautuje, wiedząc jak. Można opanować Bestię, ale potrzeba wiele lat treningu. Chociaż i to nie gwarantuje pełnej kontroli nad Bestią. Jedynie Kain w pełni ją kontroluje.

Lykanie

Nadludzka siła- rasa ta posiada zdecydowanie więcej siły niż przeciętny człowiek. Jednak, w formie ludzkiej ta siła jest tylko nieznacznie większa i dopiero w formie crinos mają ją w pełni odblokowaną. Jako człowiek, muszą uważać, jeśli coś mocniej ścisną mogą to uszkodzić, a zwykłe pstryknięcie kogoś w czoło, może przyprawić o solidny ból głowy. Podczas crinosa potrafią podnieść, jedną ręką sporej wielkości kamienie oraz mniejsze głazy, nie mają problemu z wyrwaniem małego drzewa z korzeniami. Nie mają najmniejszego problemu z podniesieniem i rzuceniem dorosłego mężczyzny i wyrządzeniu mu tym krzywdy.

Fenomenalny węch- lykanie, nawet w formie ludzkiej posiadają wyostrzony zmysł węchu. Co za tym idzie, mają bardziej wrażliwe nosy, niż ludzie. Mogą jednak, bez problemu rozpoznać aromaty, których zwykły człowiek nie wyczuje. Co ciekawe, potrafią bez najmniejszego problemu wyodrębnić zapachy, które unoszą się na czyimś ubraniu do dwóch dni wstecz. Po zapachu potrafią rozpoznać również innych członków stada, a także rozróżnić kto jaką ma pozycję po wydzielanych feromonach. Jako nieliczna rasa, jest w stanie, właśnie po zapachu wykryć m.in. wampira, czy khajiita, a nawet agharena.

Wyostrzony słuch- lykanie posiadają bardzo wyczulony zmysł słuchu. To dzięki niemu, są w stanie usłyszeć szelest ocierania się ubrania o gałąź, trzask na śniegu, a nawet bez problemowo odgłosy z pomieszczenia obok. Oczywiście, jeśli nic im przy tym nie przeszkadza. Co za tym idzie, ich słuch jest bardzo wrażliwy, na niskie oraz wysokie dźwięki. Jednak, mają o tyle łatwiej niż wampiry, iż szybciej przyzwyczają się do bombardującego ich uszy nieprzyjemnego dźwięku. Lykanie potrafią, również nasłuchiwać nawet jeśli będą zajęci inną czynnością, nie zmuszającą do maksymalnego skupienia.

Zmiana formy- rasa ta posiadła zdolność zmiany swojej formy. Może tego dokonać na dwa sposoby. Świadomie oraz pod wpływem emocji. Tą drugą zdolność można opanować, ale potrzeba wiele lat ćwiczeń i tylko bardzo wiekowe osobniki są w stanie zmieniać się kontrolowanie i panować nad emocjami, acz też nie do końca. Pierwszą formą jest przeobrażenie się w wilka. Zdobywają wtedy, możliwość komunikacji z innymi zwierzętami, ale tracą na tej z innymi humanoidami. Stają po prostu wilkiem, a jedyne co ich wyróżnia od takiego zwykłego zwierza, to zwiększona siła dzięki lykańskiej krwi. Drugą formą jest forma crinos, czyli przeobrażenie w chodzącego na dwóch łapach wilkopodobnego humanoida. Przypominają wtedy potwora z najgorszych koszmarów. Całe ich ciało pokrywa się futrem, twarz zmienia się na zwierzęcą, a szczęka zostaje ozdobiona ostrymi zębami. Paznokcie zamieniają się w pazury, dłonie oraz stopy w łapy. Posiadają także ogon, który nie jako pozwala w pewien sposób utrzymywać równowagę.


Życie w stadzie – podobnie jak wilki, lykanie żyją w stadach. Każde z nich składa się z różnej ilości osobników, od czterech do nawet dwudziestu. Watahą dowodzą osobnicy alfa. Może to być samiec lub samica, albo para. Mówi się na nich zamiennie basior oraz wadera. I o tyle, co u wilków tylko dominujący osobnicy mogą się rozmnażać, tak w przypadku lykan nie ma z tym problemu. Niżej w hierarchii, jak najbardziej mogą się łączyć w pary, ale ich związek musi zostać zaakceptowany przez alfy. Oznacza to, że lykanin oraz ukochany lub ukochana, będą poddani próbie lojalności. Każdy w watasze ma swoje miejsce, dlatego możemy wyróżnić m.in. speców oraz polowań, zdobywania informacji, eliminacji zagrożenia. Nowi członkowie stada są zawsze na najniższym szczeblu. Lykanie bardzo cenią sobie szacunek, dlatego jest on ściśle przestrzegany, a za jego łamanie stosują dość surowe metody wychowania. Nawet, jeśli natrafi się na samotnego wilka, będzie on szukać swojego miejsca pośród innych. Stąd, gdy się przywiążą do kogoś będą go traktować jak członka watahy i chronić na każdy możliwy sposób. Czasami bywają nadopiekuńcze wobec słabszych osobników.

Wrażliwość na srebro- lykanie posiadają wrodzoną wrażliwość na srebro. Ich ciało, przez pierwiastki zawarte w tym metalu, wywołują m.in. reakcje alergiczne. Każde zetknięcie się ze srebrem, nawet małą ilością potrafi spowodować nieprzyjemne doznania. Dotknięcie srebrnego sztućca poparzy opuszki palców, lecz zranienie się będzie piekło, wywoływało ból oraz goiło się zdecydowanie wolniej. Dlatego, rasa ta nie może nosić nic co jest wykonane z tego metalu, nawet z jego domieszką. Muszą zatem bardzo uważać, gdyż w dużych ilościach jest dla nich śmiertelny.

Długowieczność- rasa ta, dzięki swoim zdolnościom posiadła wolniejsze starzenie się komórek. Żyją zdecydowanie dłużej niż zwykli ludzie. Mowa tutaj o magicznej mocy, jaka zagościła w całym ich ciele. Zaczynają się, efektownie starzec, dopiero koło tysięcznych urodzin. Dożywają maksymalnie koło trzech tysięcy lat, jeśli po drodze nie zachorują na śmiertelnego wirusa, czy nie stracą życia z innego powodu. Jedynie Zew jest najdłużej żyjącym wilkołakiem, gdyż posiada pełny fragment boskiej mocy pochodzącej od Aresa i tylko on, użyczając swojej krwi może wydłużyć życie lykanina.

Wieź z naturą- lykanie są powiązani z otaczającą naturą. Mają naturalną, przyjazną aurę dla wszystkich zwierząt. Nie ważne, czy są to mięsożercy czy roślinożercy. Bez powodu nie zaatakują lykanina i z miejsca, po wydzielanych feromonach rozpoznają takiego. Dlatego, rasa ta jest bardzo wyczulona na krzywdy zadawane naturze. Czasami, w niekontrolowanej reakcji potrafią obronić ranne zwierzę czy reagować na bezsensowną wycinkę drzew. Uwielbiają spędzać na łonie natury. Relaksują się wtedy i lepiej im w takim momencie nie przeszkadzać. Traktują, taki czas jako coś w rodzaju medytacji i nie znoszą dobrze tego, jeśli ktoś przerwie im ten rytuał.

Khajitci

Niebywała gracja- rasa to posiadła niesamowitą zwinność. Tak samo dobrze rozwiniętą jak u kotów. Potrafią bez problemu przecisnąć się między wąskimi szczelinami, nie mają problemów z utrzymaniem równowagi spacerując np. na dachu, czy po linie. Skaczą zdecydowanie dalej niż ludzie i zawsze spadają na przysłowiowe cztery łapy. Oznacza to, że mają mniejsze szanse na złamanie kończyny podczas zeskakiwania z nieco wyższych miejsc. Zawsze, kiedy chodzą widać te typowe kocie ruchy. Gracja widoczna nie zanika, kiedy są w ludzkiej formie.

Doskonały wzrok- podobnie jak koci towarzysze, oczy khajitów potrzebują około sześć razy mniej światła niż ludzkie. Pozwala im to lepiej widzieć wieczorami jak również miejscach z mniejszą ilością światła. Z racji posiadania ludzkiego genu, nie mają problemu z nieostrym widzeniem, jak to jest u kotów. Widzą normalnie, jak człowiek. Mają także, dosyć spore spektrum widzenia, bo aż dwieście osiemdziesiąt pięć, zaś istota ludzka tylko sto osiemdziesiąt. Ich wzrok jest przystosowany do wykrywania ruchu, więc bez problemu dostrzeże poruszającą się w ciemnościach mysz. Posiadają, także trzecią powiekę, która chroni ich oczy przed uszkodzeniami, a także pozwala oczyścić oko z kurzu oraz zabrudzeń. Źrenice u khajitów są tak samo wąskie jak u kotów i rozszerzają się przy każdej ekscytacji.

Silnie rozwinięty węch- mają zdecydowanie lepszy węch niż człowiek. Jeść nosem, pasuje do nich tak samo jak i do kotów. Ich nos jest bardzo wrażliwy na wszelkiego rodzaju zapachy. Trudniej im będzie znieść atmosferę, w której ich narząd węchu będzie bombardowany intensywnością aromatów. Nawet przyjemny zapach, może w końcu zacząć przeszkadzać, zaś ten drugi z miejsca sprawi, że będą uciekać i zrobią wszystko, żeby uwolnić nos od smrodu. Jednak, ich węch jest nieco gorszy niż ten u lykan. Posiadają także narząd lemieszowy, który pozwala im komunikować się z innymi osobnikami, a także są w stanie wyczuć substancje alchemiczne.

Fenomenalny słuch- ich uszy potrafią wyłapać dźwięki, które nie są słyszalne dla człowieka. Są w stanie selektywnie wybrać dźwięk, który ich interesuje, ale muszą być przy tym bardzo skupieni. Zasięg ten się do kilkudziesięciu metrów. Najciekawszą rzeczą jest to, że jako jedna z nielicznych ras od urodzenia potrafi nieznacznie poruszać swoimi uszami, co daje im możliwość jeszcze łatwiej lokalizacji źródła dźwięku. Czasami khajitci sprawiają wrażenie ignorowania rozmówcy, co jest mylnie odbierane. Oni doskonale zdają sobie sprawę z tego, co się do nich mówi. Po prostu sami wybierają, czy chcą to komentować i reagować czy też nie. Dlatego, trzeba bardzo uważać, co się przy nich mówi, bo mogą to później wykorzystać według uznania.

Wyczuwanie pola magnetycznego- tak jak koty są w stanie wykorzystać pole magnetyczne planety, aby odnaleźć drogę do domu, czy miejsca jakie znają. Jednak nie przekracza to promienia o odległości od dziesięciu do piętnastu kilometrów. Obecność przedmiotów zakłócających ten proces sprawi, że zaczną się gubić i będą zdezorientowani. To taka, zakodowana w ich głowach mapa akustyczna okolicy.

Rozumienie kotów – khajitci bez problemowo potrafią porozumieć się z kotami. Nie tylko poprzez zmysł lemieszowy, ale także rozumieją wydawane przez nich dźwięki. Mają to zakodowane w swoich genach od dziecka. Jednak, młody przedstawiciel tej rasy pojmuje język kotów dopiero wtedy, kiedy zaczyna rozpoznawać dźwięki. Nie oznacza to jednak, że rozumienie czterołapnych, mniejszych pobratymców zmieni ich nastawienie. Wręcz przeciwnie, nie ma to w ogóle żadnego znaczenia.

Podwójna forma- khajitci posiadają dwie formy. Pierwszą z nich jest gatos, która pod wpływem silnych emocji pozwala na przeobrażenie się w ogromnego, chodzącego na dwóch łapach zwierzęcia z rodziny kotowatych. Wszystko to, jest zależne od rodzaju kocich genów posiadanych przez khajita. Ich ciało, podczas wejścia w formę gatos zwiększają nieznacznie swój wzrost, całe ciało pokrywa się futrem, dłonie w łapy z chowanymi pazurami. Twarz przeistacza się w koci pysk z wąsami, zaś uszy w te, jakie posiadają koty. Można opanować tą formę, ale nigdy nie do końca. Nawet Khaji, któremu udało się w miarę możliwie pozyskać nad nią kontrolę, nie zawsze jest w stanie nad przemianą zapanować, zwłaszcza, przy bardzo silnych emocjach. Druga forma pozwala im przybrać formę zwykłego kota. Młody khajit musi jednak nauczyć się przemieniać w małe stworzenie. Zajmuje to mniej więcej koło tygodnia, czasami troszkę dłużej.

Wrażliwość na miedź- khajitci są bardzo wrażliwi na miedź oraz mieszanki,w których ona występuje. Pierwiastki zawarte w metalu wywołują reakcje alergiczne, a zranienie jest bardzo nieprzyjemne i goi się nawet do tygodnia do nawet dwóch w zależności od jej wielkości. Małe ilości mogą wywołać podrażnienie, a czasami pieczenie. Z tego też powodu unikają wszystkiego, włącznie z biżuterią, jeśli coś zawiera miedź.

Długowieczność- i im przypadła w udziale długowieczność. Dzięki mocy Bogini Bastet, starzeją się dużo wolniej niż inne rasy. Objawy wiekowości pojawiają się mniej więcej po tysięcznych urodzinach, u niektórych osobników, nawet znacznie później. Ich ciało starzeje się dużo wolniej. W okresie, koło trzydziestego roku życia, proces ten wręcz zatrzymuje się. Mogą przeżyć, nawet to czterech tysięcy lat, jeśli będą o siebie należycie dbać i nie stracą życia z różnych powodów. Najdłużej żyjącym khajitem jest Khaji, posiadający najwięcej czystej i niepodzielonej boskiej mocy od Bastet. I to on, jest w stanie ofiarować część swojego życia innemu przedstawicielowi rasy.

Lojalność- khajitci, jak na koty przystało są bardzo lojalne wobec bliskich im osób. Jednak, nie jest łatwo takową zdobyć. Tym bardziej, że są samotnikami lubiącymi ciszę oraz spokój. Jednak, jeśli już się uda zdobyć zyskać lojalność khajita, zrobi on naprawdę dużo, nie wspominają o szacunku jaki się z tym wiążę. I mimo iż czasami uchodzą za chłodnych w obyciu są bardzo troskliwi.

Kocie nawyki- czasami zdarza się, iż rasa ta przejawia typowe, dla kotów nawyki, które potrafią udzielić się nawet w ludzkiej formie. Jeśli usłyszą lub zobaczą coś, co je zaciekawi od razu kierują w tamtą stronę wzrok skupiając całkowicie swoją uwagę. Fascynują się prostymi rzeczami, a kiedy podsunie się im pod nos piórko albo inną zabawkę na sznurku, mogą niekontrolowanie zacząć się bawić. Jeśli czegoś bardzo chcą, wiedzą jak spojrzeć na kogoś, by to zdobyć ewentualnie wymusić na kimś wykonanie czynności. Zdarza się, że w kociej formie myją futerko, więc efekt tak zwanego kłaczka może pojawić się w formie ludzkiej, co nie wygląda zbyt przyjemnie.

Aghareni

Znakomity zmysł węchu- Aghareni posiadają, podobnie jak niedźwiedzie bardzo dobrze, wręcz fenomenalnie rozwinięty zmysł węchu. Potrafią bez najmniejszego problemu wyczuć zakopanego pod śniegiem człowieka czy inne zwierzę. Odnajdą zapach papierka po cukierku czy czekoladzie, jaki ktoś wyrzucił godzinę temu. Pozwala im to, nawet określić kiedy i gdzie przesiadywała czy znajdowała się osoba, które po zapachu poszukują. Dzięki rozwiniętemu zmysłowi węchu mogą, także wyczuwać lepiej wytwory alchemiczne, a także feromony innych istot.

Niesamowita siła- rasa ta posiada zdecydowanie większą siłę niż przeciętny człowiek. Są silniejsi niż lykanie, ale słabsi od wampirów. Siła, w postaci ludzkiej jest nieco mniejsza niż w formie ursignae. Muszą uważać, aby przypadkiem, pod wpływem silnych emocji nie uszkodzić czegoś, co znajdzie się pod ich rękami. Nie będą mieć problemów z podniesieniem, w tym samym czasie dwóch dorosłych, przeciętnych osób. Przeniesienie mebli to dla nich bułka z masłem. W formie ursignae są w stanie unieść istotę wielkości konia i utrzymać ją przez kilka minut, w taki sposób, aby uniemożliwić jej ruchy. Uderzenie ich łapy jest tak silne, że bez problemu mogą zabić, czy skręcić kark. Dadzą też radę wyrwać z korzeniami niewielkie drzewo, którym bez problemu zdołają rzucić.

Atletyczna budowa ciała- jest jedyną rasą, której budowa ciała, praktycznie zawsze jest atletyczna. Mają szybki metabolizm i nawet, jeśli zdarzy im się przytyć, to za kilka dni powrócą do swojej dobrej formy. Ich mięśnie szybciej stają się twarde i prężniejsze. Wygląda to tak, jakby całe życie spędzali tylko i wyłącznie na ćwiczeniach. U dzieci czy młodszych osobników jest ona delikatniejsza i wyostrza się z wiekiem. Nawet, bardzo wiekowi aghareni posiadają dobrze zarysowane mięśnie.

Niesamowite opanowanie- aghareni posiadają niesamowitą cierpliwość. Pozwala im to przetrwać w bardzo ekstremalnych sytuacjach. Ciężko jest, wyprowadzić ich z równowagi. Ma się wrażenie, że nic nie jest w stanie poruszyć te istoty. Oczywiście, to nie prawda, bowiem ochrona bliskich, zwłaszcza potomstwa jest zapalnikiem by ujawnić swoją chęć obrony. Dlatego, aghareni są rasą, której cierpliwości się nie testuje. Jeśli już wybuchną, to trzeba liczyć się z tym, że skończy się z połamanym nosem.

Dobra pamięć- rasa ta ma zdecydowanie lepszą pamięć niż większość ras. Są w stanie zapamiętać naprawdę dużo. Jeśli jeszcze się do tego skupią, to bardzo szybko, w przyszłości przypomną sobie, nawet to, jakie ubranie miał na sobie, broń i w jakim były one stanie. W związku z tym, bardzo ciężko jest ich oszukać. Trzeba być nie lada spryciarzem, że wmówić agharenowi, że jego pamięć jest zawodna. Nawet wiekowe osobniki mogą poszczycić się tą cechą.

Rozumienie zwierząt- potrafią rozmawiać ze zwierzętami. Dosłownie. Posiadają coś w rodzaju dodatkowego zmysłu, który pozwala im komunikować się z fauną. Działa to trochę na zasadzie włączenia i wyłączenia tłumacza. To naturalny dar, z którym się rodzą. Są w stanie zrozumieć nawet owady, czy rozpoznać zagrożenie poprzez dźwięki jakie wydają stworzenia. Z boku, jeśli agharen rozmawia z kotem, to zwierzę będzie mu odmiaukiwać, a on mówić w normalnym języku. W rzeczywistości rozmówca oraz stworzenie będą rozmawiać tak, jak normalnie komunikują się ze sobą ludzie.

Hibernacja – To nic innego jak fizjologiczny stan organizmu, który pozwala wyłączyć termoregulację, znacznie zmniejszają funkcjonalność organizmu oraz obniżenie jego temperatury, a także co ciekawe pozwala szybciej uleczyć organizm. Aghareni często wpadaj w stan hibernacji podczas ciężkiej choroby czy poważnych ran. W stan ten automatycznie wpadają po przejściu z formy ursignae, gdy stoczą bardzo trudny pojedynek. Oczywiście, mogą ją wykorzystać, aby przetrwać w ekstremalnych warunkach. Wybudzają się z niej tak, jakby byli w stanie bardzo długiego snu. Co jeszcze ciekawsze, podczas hibernacji zdają sobie sprawę z tego, co się dookoła nich dzieje.

Wszystkożerność- potrafią zjeść, praktycznie wszystko. W porównaniu do innych ras, aghareni są w stanie zakosztować wszystkiego, bez najmniejszego obrzydzenia. Zwłaszcza, jeśli są zmuszeni do przeżycia w trudnych sytuacjach. Bez skrępowania, będąc w dziczy mogą spałaszować tłuściutkiego robaka i nawet się przy tym nie skrzywią. Najciekawsze bywa to, że ich przemiana materii oraz proces trawienia jest tak szybki, że są w stanie zjeść dwa razy tyle, co przeciętny człowiek. To się dopiero nazywa niedźwiedzi apetyt.

Wrażliwość na zmiany pogody- nie chodzi o bycie wrażliwym fizycznie czy psychicznie, chodzi o to, że aghareni bez problemu są w stanie określić jak bardzo zmieniać się będzie pogoda. Wiedzą, kiedy będzie padać deszcz, a kiedy zaświeci Słońce. Nie będą mieć także problemów z wyczuciem, kiedy następuje przejście jednej pory w drugą.

Wrażliwość na złoto – pech czy też nie, ale aghareni są uczuleni na złoto. Styczność z nim powoduje pieczenie, szczypanie albo paskudne bąble. Nie mogą przez to, nosić biżuterii wykonanej z tego kruszcu, czy nawet z jego domieszką. Jeśli, zostaną zranieni bronią z domieszką złotą, czy nawet zaklętym przedmiotem z dodatkiem kruszcu ich rany będą się goić dużo wolniej niż inne. Zdarzyć się może, że towarzyszyć temu będzie silne pieczenie czy ból, a nawet dłuższe krwawienie.

Feya

Dwie formy- mają dwie formy, większą oraz mniejszą. Ta druga, jest ich pierwotną formą i to właśnie w niej przebywają najczęściej. Nie zużywa tyle pokładów magii czy energii, jak ta ludzka. Mogą jeśli chcą, podczas każdej, pierwszej pełni Księżyca każdego nowego miesiąca przybrać dorosłą postać i pozostać w niej, do pełni, która ma miejsce trzy miesiące później. Jako swoja pierwotna forma wróżki mają zdecydowanie mniej siły i nie są w stanie komunikować się na spore odległości. Chcąc porozmawiać z feya w małej wersji trzeba mówić szeptem i trzymać je blisko twarzy. Można im także, łatwiej wyrządzić krzywdę. Apokalipsa pozwolił feya przybierać dorosłą postać, kiedy tylko chcą pod jednym warunkiem-ich miłość musi być szczera i prawdziwa. Inaczej wrócą do miniaturowej postaci.

Unikatowe Skrzydła- Faya posiadają skrzydła, dzięki którym potrafią latać. Nie ważne, czy są w formie dużej czy małej, one nadal pozostają. Rosną albo zmniejszają się razem z nimi. Dodatek ten, jest bardzo wrażliwy, więc muszą szczególnie na niego uważać. Złamanie może być dość problematyczne, gdyż taki uszczerbek na zdrowiu goi się bardzo długo, nawet do miesiąca, a nawet dwóch w zależności od wielkości zranienia. Podczas lotu, z ich skrzydeł emanuje pyłek, który przypomina brokat.

Reagowanie na emocje- wróżki bardzo szybko potrafią wyczytać emocje z każdej żywej istoty, a nawet rośliny. Posiadają coś w rodzaju zmysłu, który pozwala im widzieć emocje. To wygląda tak jakby na życzenie wróżki włączał im się, coś w rodzaju skanera. Widzą wtedy różnego koloru nitki wychodzące z ciała obserwowanej osoby. Intuicyjnie, po prostu wiedzą jaki kolor to dana emocja. Im jaśniejsze i cieplejsze znaczy, że są to pozytywne emocje, za to w drugą stronę te mniej przyjemne. Każda faye widzi inny odcień emocji. Jeden osobnik, może radość widzieć jako róż, inna jako żółty.

Rozumienie istot powietrza- chodzi o to, że wróżki potrafią rozmawiać z ptakami, uskrzydlonymi istotami rozumnymi, a nawet żywiołakami powietrza. To naturalna zdolność polegająca na tłumaczeniu w ich głowie tego, co ma do przekazania stworzenie, z jakim się komunikują. Dlatego, wiele wróżek ma za towarzysza ptaszka lub inne mniejsze, latające stworzonko, w tym owady.

Wrażliwość- nie ważne, czy wróżki są dobre czy złe. Wszystkie są tak samo wrażliwe na krzywdę wyrządzaną przyrodzie. Jako, że żyją z nią w harmonii, nienawidzą przemocy i nawet zmuszone do niej będą się potem źle czuć. Przez patrzenie na cierpienie dookoła, ich moc zaczyna nieznacznie słabnąć. Wszystko wróci do normy, jeśli faye odzyska spokój ducha. Oznacza to, że jeśli kierują nimi emocje, mające na celu uratować lub ochronić cierpiące istoty, ich moc może dość znaczącą urosnąć. Jednak musi to być szczere i prawdziwe.

Przewidywanie przyszłości- faye posiadły zdolność przewidywania przyszłości. Jednak nie jest to coś, nad czym mogą w pełni przejąć kontrolę. Jest to bardzo trudna sztuka i nie ma, absolutnie żadnego związku z rodzajami magii. To wrodzony dar, który często potrafi o sobie dać znać w najmniej oczekiwanym momencie. Często także, działa jak bardzo rozwinięty szósty zmysł. Pomaga im rozeznać się w zagrożeniu. Dlatego, jeśli wróżka zdecyduje się próbować, opanować swój dar stara się wspierać otaczający je świat, a niekiedy humanodialne istoty rozumne. Warto zatem, słuchać wróżki, jeśli ta chce nam przekazać coś bardzo ważnego. Może to ustrzec przed popełnieniem błędów, albo poprawić aktualna sytuację, w jakiej dana istota się znalazła. Oczywiście przewidywanie przyszłości zostało im podarowane po to, aby utrzymać równowagę między radością a smutkiem.

Syreny

Hipnotyzujący śpiew- zdolność rasowa niezwiązana z magią dźwięku. Jest wrodzonym darem, który syreny muszą szlifować. Podczas śpiewu, w odpowiedniej tonacji ich struny głosowe wytwarzają wibracje, które są w stanie zahipnotyzować istoty będą w pobliżu. Omamienie powoduje widzenie rzeczy, które są bardzo nieprzyjemne dla drugiej strony. Potrafią wywołać lęk, ból, niekiedy to wszystko to jednocześnie. Im, ktoś ma silniejszą wolę, tym trudniej omamić go, śpiewem. Co ciekawe, syreny są odporne na śpiew, a to oznacza, że syrena nie zahipnotyzuje drugiej ze swej rasy.

Rozumienie wodnych stworzeń- syreny potrafią komunikować się z istotami morskimi bez najmniejszego problemu. Rozumieją przekazywane dźwięki, które rasa zna od chwili narodzin. To wrodzony talent, którego nie muszą się uczyć. Z boku, wygląda to na rozmowę dwóch istot, które wydają niezrozumiałe dla otoczenia dźwięki.

Lecznice łzy- rasa ta posiada zdolność uzdrawiania poprzez łzy. Jednak te, muszą być szczere i prawdziwe inaczej ich moc nie zostanie zaktywowana. To dar wynikający z tego, że kiedy syrena płacze magia z ich ciała częściowo przenosi się ich łez. Dzięki tej cesze potrafią uleczyć nawet najbardziej poważne rany. Pośród syren krążą pogłoski, że kiedyś jedna z nich, swymi łzami przywróciła do życia ukochaną osobę.

Bardzo wrażliwy słuch- aquaticanie mają bardzo czuły słuch. Wynika to z tego, że główną część życia spędzają pod wodą. Wszystkie dźwięki są przytłumione kilkukrotnie, więc wyjście na powierzchnie musi odbywać się ostrożnie. Ćwiczą, aby przyzwyczaić ich uszy do dźwięków istot powierzchni, ale nie jest to łatwe. Często kończą z silnym bólem głowy albo nawrotami. Najciekawsze jest to, że ich słuch pozwala im wychwycić dźwięki rozmów za ścianą, nawet jeśli jest nie za głośno, pod warunkiem, że skupią się na nim w pełni.

Niesamowita Kondycja- ponieważ syreny żyją pod wodą, jakiekolwiek ruchy są mocno ograniczone. Dlatego muszą wkładać więcej siły w wykonywane czynności fizyczne. Pozwala im to poruszać się na lądzie, w formie ludzkiej zdecydowanie szybciej i sprawniej niż przeciętny człowiek. Muszą także, będą na powierzchni nauczyć się, jak opanowywać swoją siłę, żeby nie niszczyć przedmiotów jakie trafią w ich ręce, czy aby nie wyrządzić komuś przypadkiem krzywdy.

Dwie formy – rasa ta ma możliwość zmiany swojej półrybiej formy na całkowicie ludzką. Dzieje się tak, ponieważ wbrew pogłoskom, że jakoby znoszą jaja, rodzą się tak, jak inne humanoidalne rasy. Mogą kontrolować, kiedy przeistoczyć się w daną formę wedle uznania. Wyjątkiem stanowi ciąża u kobiet. Nie są one w stanie przemienić się w formę wodną do czasu po porodzie.

Geniusze- aquticanie są geniuszami. Potrafią bardzo szybko nauczyć się przedmiotów ścisłych, jak i humanistycznych. Ich umysły są tak rozwinięte, że są w stanie, bez kalkulatora obliczać dość trudne równania. Wiadomo, do niektórych kwestii potrzebują więcej czasu, ale zawsze robią to szybciej niż przeciętny człowiek. Ich geniusz powala im przetrwać w trudnych, wodnych warunkach. Największym ich dziełem jest stworzenie Atlantydy oraz przeróżnych ksiąg dotyczących m.in. starożytnych cywilizacji.

Niebianie

Istota zrodzona ze światła- pierwsze anioły, zostały stworzone z promieni białej materii, która została przekazana genetycznie ich potomkom. Przez to, są bardzo wrażliwe na obecność czarnej materii i tego, co jest z nią związane. Zawsze, gdzie ona się blisko pojawia, będą odczuwać dyskomfort. Im jest jej więcej, tym będzie to bardziej odczuwalne. Mogą nawet ciężko zachorować.

Świetlista Forma- każdy z nich posiada świetlistą formę, jednak aby móc z niej skorzystać, potrzebne jest zdjęcie ograniczników mocy, tego może dokonać tylko sam Najjaśniejszy. Po wejściu w tą formę, anioł uzyskuje pełnię swojej mocy, którą czerpie z białej materii. Jednak, po przejściu w ludzką formę będzie bardzo długo spać. Jest ona bardzo niebezpieczna, gdyż niekontrolowana może rozsadzić anioła od środka. Forma ta przypomina płonący na złoto cień, mający białe oczy. Bez zgody Najjaśniejszego, tylko wysoko postawieni i wybrani mogą jej używać.

Cierpliwość- nie na darmo wzięło się powiedzenie mówiące o anielskiej cierpliwości. I może, nie mają jej tyle co aghareni, ale nie jest łatwo doprowadzić niebianina do gniewu. Jednak, jeśli już to się zdarzy, to nie mają żadnych skrupułów, żeby pokazać tą ich bardziej złośliwą i wredną stronę. Oczywiście, nie robią tego z użyciem siły, a wolą to załatwić kulturalnymi ripostami. Do aniołów idealnie pasuje powiedzenie, że cicha woda brzegi rwie.

Naiwność – nie to, że są głupie, bo nie są. Bardziej chodzi o to, że potrafią, czasami ślepo wierzyć we wszystko, co się im powie. Zwłaszcza, kiedy nie mają zielonego pojęcia z czym mają styczność. To, często doprowadza do bardzo komicznych sytuacji, bowiem potrafią chociażby zadać bardzo niestosowne pytanie w najmniej odpowiednim momencie.

Duma- wbrew pozorom anioły są bardzo dumne z tego, kim są i jakie pełnią zadanie. Bardzo łatwo, większość z nich daje się poznać od strony, tej która zawsze poucza i musi mieć rację. Mimo, że są świadome tego, co to jest skrucha, to w momencie uderzenia ich słowami w ich dumę lub ambicję potrafią się robić mało przyjemny, a wręcz nawet obrazić i to bardzo poważnie. Nie zmienia to faktu, że jednak potrafią przeprosić, ale przychodzi im to z wielkim trudem.

Uspokajający dotyk – dzięki energii otrzymanej przez białą materię, anioły posiadają możliwość uspokojenia kogoś poprzez dotyk. Dotyczy to zarówno istot humanoidalnych jak i zwierząt. Potrzebują do tego dotknąć kogoś i trzymać go przez określony czas zależny od poziomu stresu. Działa to mniej więcej tak, że przekazują tymczasowo do ciała część białej materii. Ta zaczyna krążyć w ciele danej istoty, rozpraszając się. Jej pozytywna energia rozluźnia taką osobę, co powoduje, że powoli zaczyna się uspokajać i czując przy tym nieco więcej pewności siebie oraz radości.

Niesamowita charyzma- anioły są piękne. Nie ważne, jakiej są postury, niscy, wielcy, grubi czy chudzi. To istoty, od których ciężko odwrócić wzrok. Jeśli wiedzą, jak to wykorzystać staje się to bardzo dobrym atutem w czasie walki. Aczkolwiek, łatwo się w nich zadurzyć, przez co niekiedy mają spore kłopoty. Zwłaszcza, jeśli trafią na bardzo zazdrosnego osobnika. Te anioły, które mają bardzo delikatną urodę, można bardzo łatwo pomylić z kobietą. Zwłaszcza, jeśli noszą długie włosy oraz szaty.

Skrzydła- są jakby dodatkową parą kończyć. Mogą nimi poruszać, tak jak rękami. Wiele aniołów pomaga sobie skrzydłami, a to się oprze, a to podeprze kogoś, kto może się przewrócić. Ich wyrastanie wiąże się z niesamowitym bólem, gdyż te przebijają, bardzo powoli ich ciała. Mogą posiadać różne kolory, od czystej bieli, po całkiem ciemne, a nawet z mieszanymi kolorami, gdzie większa część może mieć jedną barwę zaś druga zupełnie inną, niekiedy wyglądają jak posypane brokatem albo różnego rodzaju plamkami. Trzeba pamiętać, że anielskie pióra są toksyczne. Zatem, jeśli ktoś bez zgody ich właściciela, spróbuje ich dotknąć spotka go mało przyjemna niespodzianka pod postacią upierdliwej choroby trwającej przez kilka dni. To jest bowiem system obronny jaki posiadają anioły.

Melodyjny głos- anioły posiadają bardzo delikatne głosy i przyjemne dla każdego ucha. Słuchając takiego pierzaka, ma się wrażenie, jakby wręcz śpiewał, ale bardzo powoli i spokojnie. Ich głosy, kiedy śpiewają posiadają możliwość uśpienia czy zdezorientowania tego, który ich słucha. Dlatego, w czasie walki, kompani często zatykają uszy, kiedy anioł zaczyna śpiewać. Stąd też, wielu z nich od małego jest uczony śpiewu, a dokładniej konkretnych piosenek czy też melodii. Nie ma to jednak związku z magią dźwięku.

Piekielnicy

Potomek ciemności- zrodzeni promieni czarnej materii. Ta, przekazana im została przez pierwsze demony drogą genetyczną. Dlatego też, są bardzo wrażliwe na białą materię i wszystko, co z nią związaną. Im większa ilość, tym mocniej odczuwają negatywnie jej obecność. To samo, tyczy się długiego przebywania w otoczeniu nasiąkniętym taka energią. Mogą chorować, a nawet stracić przytomność. Dochodzenie do zdrowia jest zależne od czasu oraz ilości z jaką demon miał styczność.

Świetlista Forma – podobne jak anioł i demony mają swoją niematerialną postać przypominającą światło. Jednak ta forma, przypomina płonący cień z czerwonymi oczami. Chcąc ograniczyć korzystanie z mocy, Najjciemniejszy założył wszystkim ogranicznki mocy. I mimo że nie każdemu się to podoba, to demony wiedzą, że niekontrolowanie tej formy, może je zabić. Sprawi, że nadmiar energii może rozsadzić ich od środka. Mogą z niej skorzystać w bardzo ekstremalnych sytuacjach. I potrzebują do tego zgody Władcy Piekieł.
Bez zgody Najciemniejszego, tylko wysoko postawieni i wybrani mogą jej używać.

Mała cierpliwość- demony mają słabą cierpliwość. Bardzo łatwo jest doprowadzić je do zdenerwowania. Tym bardziej, że są strasznie pyszałkowaci i pewni siebie. Czasami, wystarczy tylko jedno małe słowo, aby demon zaczął odczuwać złość i gniew. Często zdarza się, że wpadają w furię. Wtedy, lepiej takiemu zejść z oczu.

Chciwość- demony na widok czegoś, co im się spodoba, głównie bogactwa jakim są biżuteria, środki płatnicze, eleganckie ubrania, czy chęć po prostu zyskania czegoś dla siebie nie powstrzymają się, żeby spróbować to osiągnąć czy zdobyć. Przez to, popadają w tarapaty, bo bezmyślnie pchają się za rządzą, jaka nimi kieruje. Nic dziwnego, że potem kończą ze złamanymi skrzydłami lub ogonem.

Brak ogłady – w mniejszym czy większym stopniu, demony przejawiają jakikolwiek brak manier. Oczywiście, można nauczyć takiego delikwenta zasad savoir vivre, ale i tak, będzie postępować, w dużej mierze po swojemu. Bekanie po jedzeniu, to dla nich norma. Nawet, nie silą się, żeby powiedzieć proste przepraszam. Z boku, to wygląda, jakby w ogóle nie posiadały ani krzty godności czy dumy. Nic bardziej mylnego. Zwyczajnie, mają większy dystans do swojej osoby, a to, że przeszkadza to otoczeniu to problem otoczenia, nie ich.

Wężowe oczy- każdy demon posiada zwężone źrenice oczu. Nie zmieniają się, nawet pod wpływem światła. Jedynie czym się od siebie różnią to tęczówki. Te mogą przybierać różne kolory, według woli właściciela, ale przeważnie demony wybierają jeden odcień, ich ulubiony.

Zaostrzone zęby- posiadają lekko zaostrzone zęby. Uśmiechając się, wyglądają jak jakieś potwory z koszmarów. Mogą nimi wyrządzić sporo krzywdy, jeśli ugryzą i to dość mocno. Nawet, jeśli je spiłują, te za dzień dwa, na powrót będą ostre tak jak wcześniej.

Demoniczny jad- demony są specyficzną rasą, gdyż posiadają gruczoły jadowe. Mieszczą się blisko węzłów chłonnych. Nie są zbyt duże, ale jeśli przedstawiciel tej rasy, szeroko otworzy buzię, będą widoczne jako żółto-czerwone kuleczki. Połączone z kłami posiadającymi cienkie kanaliki jadowe. Kontrolują wstrzykiwanie toksyn. Nie ma jednak tak, że przypadkiem ją komuś wpuści. Demon musi być tego w pełni świadomy. Ich jad potrafi wywołać halucynacje u osoby zainfekowanej, a stan ten trwa od kilkunastu minut do kilkunastu godzin, bądź dłużej. Wszystko zależne od ilości wstrzykniętej toksyny.


Diabelskie przymioty- najbardziej rozpoznawalną cechą wśród demonów są ich skrzydła, ogon oraz rogi. Podobnie jak u aniołów, wyrastanie skrzydeł jest bardzo bolesne. Zdecydowanie bardziej, gdyż ich „kciuki” zakończone są ostrymi pazurkami. To także, dodatkowa kończyna, której w określonych czynnościach mogą używać. Przypominają nieco skrzydła nietoperzy z ostrym kciukiem, a niektóre nawet posiadają więcej takich niebezpiecznych ozdób. Rogi zaś to kolejny znak rozpoznawczy demonów i może mieć różne kształty, zarówno proste jak i skręcone, a nawet w kształcie długiej muszli ślimaka. Ostatnim przymiotem piekielników są ich ogony, będące także strefą erogenną. U kobiet końcówki często przypominają serduszko, u mężczyzn grot strzały.

Półkrwści

Dar rodzica- półkrwiści to mieszańce, jakie powstają ze zmieszania dwóch, pasujących do siebie genetycznie humanoidalnych ras. Dzięki temu, są w stanie odziedziczyć po dwie cechy. Większości przypadków są losowe od każdego rodzica, ale łącznie cztery. Dwie od matki i dwie od ojca. Niektóre z nich jednak, jak chociażby skrzydła u wróżek są zawsze genetycznie obecne u ich potomka.

Magia matki- zawsze, przedstawiciele mieszańców dziedziczą pierwiastek magiczny po rodzicielce. Powiada się, że spowodowane jest to tym, iż magia u kobiety jest zawsze, w pewien sposób mocniejsza oraz stabilniejsze niże w ciele mężczyzny. Dlatego też, łatwiej jej powielić się i przenieść do nowo powstałego życia w łonie matki.

Mocniejsza magia- nie jest do końca wiadome, jak to jest możliwe, ale półkrwiści, nie ważne, jak posiadają pierwiastek, ich magia jest zawsze nieco silniejsza niż czystokrwistych. Spekuluje się, że ma to związek z mieszaniem się w ich organizmach krwi różnych gatunków, a także magii. Co jest trochę sprzeczne z dziedziczeniem magii po matce. Dlatego, wciąż prowadzi się obserwacje, aby dowiedzieć się, co jest tego prawdziwym powodem tego zjawiska.

Odmieniec- półkrwiści emanują dość specyficzną aurą. Zwierzęta, będą różnie reagować na ich obecność. Czasami przychylnie, a czasami odwrotnie. Inne rasy humanoidalne będą czuć, że coś jest innego i dziwnego od półkrwistego. I o ile, w przypadku niektórych łatwo odgadnąć, co jest tego powodem tak u innych, już niekoniecznie. Mogą, jak w przypadku zwierząt, inne humanoidy reagować przyjaźnie lub złowrogo.