Historia
Tobias urodził się jako pierworodny syn w szlacheckiej rodzinie Kergantonów. Jego rodzicami byli Argoth Kerganton i pochodząca z nieco biedniejszej rodziny szlacheckiej Jasra. Przez około cztery lata był jedynakiem. Z czasem urodziła się jego siostra Alune, z którą później połączyła go bardzo silna więź, tak rzadko spotykana u rodzeństwa.
Nie było jednak dane żyć szczęśliwie w szlacheckiej rodzinie. Ambicje jego dziadka Jasona Kergantona były tak przesiąknięte negatywnymi chęciami władzy i do przesady dbaniem o dobre imię rodu, że nakazał pozbyć się wyrodnego syna. Argoth oczywiście nim nie był, ale chcąc ratować siebie i ukochaną rodzinę musiał uciekać.
Ukrył się wraz z żoną i młodym Tobiasem w Settlement Silent Wind. Dzięki znajomościom zatuszowali swoje pochodzenie i zaczęli życie jako włościańska rodzina.
Wiedli spokojne chwile, a Tobias i Alune wychowywali się jak zwykłe wiejskie dzieciaki, które niestety były świadkami ataku na Larnwick. Udało im się przetrwać, ale tylko po to, by za jakiś czas być świadkami śmierci rodziców, a kilka dni później trafili do niewoli. Przez wiele lat Tobias czuł nienawiść do opiekuna, że spotkało ich coś takiego, ale dopiero z czasem zrozumiał jak bardzo się mylił.
W niewoli, póki nie osiągnął wieku dojrzałego pracował tylko fizycznie. Z czasem, niestety stał się chłopcem dla rozrywki dla wielu kobiet, którym został wypożyczany. Próbował, wielokrotnie uciekać, ale to był nadaremny trud. Kiedy w końcu spróbował popełnić samobójstwo, Alune używając swojego ciała jako karty przetargowej, przekonała ich właściciela, aby odpuścił Tobiasowi. Bard przez wiele lat nie wiedział, co takiego zrobiła jego siostra. Dowiedział się tego dopiero kilka lat później, podczas szczerej rozmowy.
Podczas przebywania w niewoli Tobias odkrył swój talent, kiedy przyniesiono do obozu w jakim przebywał łupy. To tam, znalazł lutnię, która towarzyszy mu aż do dzisiaj. Umiejętność gry na instrumencie sprawiła, że miał nieco lepiej w niewoli. Skoro został bardem, nie wolno było go za bardzo skrzywdzić, bo nie zarabiał na swojego pana. Alune pomagała Tobiasowi swoim tańcem.
Opuścili niewolę po prawie dziesięciu latach i wtedy poznali prawdę o swojej rodzinie, kim naprawdę są. Wróciwszy do Larnwick, z Proxoli Północnej, oboje zaczęli nowe życie. Jednak nie od razu. Nim dotarła do nich informacja kim naprawdę są, minęło kilka lat. Jak się później okazało, było to celowe posunięcie, aby Tobias nigdy nie odkrył swoich magicznych zdolności i nie stał się celem Pride’a co niestety miało miejsce.
Po drodze, Tobias spotkał na swojej drodze wiele kobiet, które zdeptały jego samą ocenę. Zwłaszcza ostatnia, która obiecała mu ślub po powrocie z Akademii. Okazało się jednak, że była to Lust, która za wszelką cenę chciała uwieść barda. Na całe szczęście, nie udało jej się to, gdyż przyjaciele nie pozwoli na to.
Jakiś czas później poznał Suzanne, z którą się ożenił. Pokochał jej córkę Rose, którą oficjalnie adoptował. Niestety, kobieta była śmiertelnie chora, ale Tobiasowi to nie przeszkadzało. Miała w sobie coś, co sprawiło, że chciał przy niej trwać. Wtedy też poznał Rayanessę, która wtedy została opiekunką Suzanne. Zbliżyli się do siebie jak przyjaciele, a Tobias miał w niej oparcie, podobnie jak i jego córka.  Po śmierci ukochanej żony zamknął się mocno na świat i skupił na wychowywaniu Rose, która czuła, że Rayanessa powinna wrócić do jego taty. Napisała więc, rok później list do kobiety i poprosiła o pomoc w uleczeniu serca jej ukochanego taty. Nie wiedziała wtedy, że ta jedna rzecz zmieni całe ich życie. Tobias zrozumiał, że był zakochany w Rayanessie, ale dopiero po śmierci Suzanne, która poprosiła Rayanesse o opiekę nad mężem i córką zdał sobie z tego sprawę. Powoli, stopniowo otworzył się na kobietę. Zraniony wcześniej w perfidny sposób, z nieco podbudowaną przez Suzanne samooceną oświadczył się Rayanessie podczas zimowych świąt, przy pięknej choince pełnych światełek.
Całą trójką zamieszkali w wybranym wspólnie mieszkaniu w jednej z kamienic z widokiem na Stary Rynek.



Aspekty
Gra na instrumentach - zaawansowana umiejętność gry na lutni, skrzypcach oraz flecie prostym. Wygrywane melodie w dużej mierze mają przynieść zarobek, ale czasami gra jest czystą przyjemnością mającą sprawić radość. Nie wszystkim jej wykonanie może przypaść do gustu.

Śpiew - artystyczne operowanie głosem podczas wykonywania utworu muzycznego, dzięki której można oczarować publiczność, jednak jak wiadomo, nie każdemu wyrobiony styl śpiewu może się spodobać.

Taniec - układ rytmicznych ruchów ciała, jakie powstają spontanicznie pod wpływem bodźców emocjonalnych czy wyrażających pewne stany psychiczne, skoordynowane zazwyczaj ze zrytmizowaną muzyką, tudzież elementem rytmicznym.

Skaza na psychice - przez czas, jaki spędził w niewoli, byciu świadkiem śmierci swoich rodziców, podobnie jak i Alune jego psychika mocno ucierpiała. Mimo to, potrafi to świetnie maskować przed innymi. Przeżywa mocniej i bardziej rzeczy, które go dotykają. Mimo wszystko, stara się dojść do ładu z psychiką.




Ciekawostki
★Jest nicponiem i łobuzem jak przystało na zawodowego barda. Lubi stroić żarty i psocić dookoła. Wie jednak, kiedy przestać.
★Potrafi, na długie godziny stracić kontakt z rzeczywistością kiedy tworzy piosenki.
★Jeśli jest bardzo zmęczony potrafi zasnąć nawet na siedząco.
★Kocha zwierzęta i przyrodę, dlatego wiele jego utworów do takowej nawiązuje.
★Z siostrą łączy go bardzo mocna więź, gdyż czasy niewoli pokazały, że mogą liczyć tylko na siebie.
★Nie widzi świata poza swoją żoną i dziećmi, którzy są dla nich całym światem.
★Często kłóci się z Aleasem, o to kto tworzy lepsze piosenki. Skutkuje to prze komicznymi sytuacjami między nimi.
★Kiedy ma spięcie z Azariahem, swoim bliskim przyjacielem wygląda to tak, jakby kłóciły się dwie przekupki na rynku.
★Kiedy coś zmajstruje, udaje niewiniątko i słodzi swoje żonie, dając jej urocze prezenty, albo unika tematu. Z boku, to również wygląda przezabawnie.
★Uwielbia pierogi. Mógłby je jeść prawie codziennie.
★Ksywę Kolorowy Pajacyk wymyślił mu Azariah, aby zrobić mu na złość, kiedy ten poczuł się urażony zachowaniem barda. I tak już zostało.