Pierwsze demony narodziły się z promieni czarnej materii, fragmentu serca Szatana oraz kropli krwi Boga. Stali się strażnikami Czarnej Materii, która w pewnym okresie zaczęła funkcjonować nie tak, jak powinna, podobnie jak jej siostra. Zaczęło to bardzo negatywnie wpływać na otoczenie powodując anomalie energetyczne. Zatem Najciemniejszy postanowił, wraz z Apokalipsą, że czas najwyższy powołać strażników Czarnej Energii. Musiał pojawić się ktoś, kto zacznie kontrolować nieposkromiony czarny element.
Podobnie jak anioły, demonom zostało przydzielone zadanie najwyższej wagi, czyli sprawowanie pieczy nad Czarną Materią, aby funkcjonowała w należyty sposób. Została ona umieszczona w Sanktuarium, które ukryte zostało pod Szatańskim Pałacem. Dlatego, jeśli zaczynają następować anomalie, diabły od razu wyczuwają, że coś niedobrego zaczyna dziać się z Czarną Energią.

W Diabelskiej Księdze Życia zapisano, że Belial był pierwszym narodzonym diabłem. To właśnie on jest prawą ręką Najciemniejszego i to on jest najsilniejszym diabłem, zaraz po Szatanie. Podczas jego narodzin, Najciemniejszy, kierował się nienawiścią do brata, a ta przesiąknęła do nowo narodzonego diabła, który wchłonął ją w swoje ciało błyskawicznie zespalając się z nią. Tuż po Belialu, do życia została powołana szóstka innych demonów, a mianowicie Belzebub, Lupus, Mefistofeles, Negarsanel, Sfendonael oraz Zazel. Siódemka tych demonów miała za zadanie strzec Czarnej Materii, gdy ta na samym początku umieszczona była w Pałacu Apokalipsy.
Jednak, anomalie, które zaczęły oddziaływać na Czarną Energię sprawiły, że zaczęła stanowić zagrożenie dla zebranych. Jej moc, przy pierwszej eksplozji wywołanej niestabilnością odebrała ciało Zazelowi oraz Sfendonaelowi przez co stali się istotami z czystej energii, natomiast pozostałym wyrosły dodatkowe pary skrzydeł. Belzebub otrzymał dodatkowe dwie pary, a także jedną, która wyrastała ze skroni i mogła zasłaniać jego twarz, Mefistofeles natomiast uzyskał jedna dodatkową parę, na której pojawiło się mnóstwo oczu, dzięki którym widział otoczenie bardzo dokładnie, zaś pozostała dwójka uzyskała tylko dodatkową parę skrzydeł. Tak o to, postały nowe gatunki demonów, a geny te, z czasem zaczęły się przenosić na potomków.
Przez wiele lat, Najciemniejszy oraz Strażnicy Czarnej Materii egzystowali na Nexero, na kontynencie Evetto, a w późniejszym czasie państwo nazwano Ibburu. Nie kolonizowali okolicy, ani też nie rozwijały się tak jak anioły. Z racji tego, że zaczynał im doskwierać brak towarzystwa, a ich własne szybko zaczęło się im nudzić, Najciemniejszy postanowił stworzyć im kogoś do towarzystwa. Wiedział doskonale, czego oczekują zdrowi i rośli mężczyźni. Z racji tego, że Szatan był bardzo zazdrosny o brata, postanowił popsuć jego nowe stworzenie, które nazywało się Lilith. Kobieta, za to, że została odrzucona z powodu swojej niedoskonałości uciekła z Edenu do Najciemniejszego. Skryła się w jego pałacu i przyjęła moc jaką ją obdarował. Lilith odrzuciła ludzką naturę na rzecz demonicznej i tak z człowieka narodziła się czystej krwi demonica. Szatan, dzięki swojej mocy pozbył się z jej ciała tego, co wiązało ją z ludzką istotą. To dzięki niej narodziły się inne demony, gdyż przez wiele lat była lubą samego Najciemniejszego. Jednak, przez charakter jaki miała, nie potrafiła utrzymać się jednego kochanka i powiła dzieci z pozostałymi demonami. Kobiecie jednak było nadal mało, więc często wracała do Edenu, aby spółkować z aniołami. Dzięki swojej mocy, którą otrzymała od Szatana mamiła niewinnych niebian, których serca zostały złamane. Dała ona początek mieszańcom, którzy potem nazywani byli, trochę niesłusznie upadłymi. Ci zaś, z racji swojej inności zostali wygnani, a Najciemniejszy z otwartymi ramionami przygarnął nowe dzieci i sojuszników, którzy byli gotowi stanąć do walki przeciwko jego bratu.
Demony, chociaż zdecydowanie wolniej niż anioły, rozwijały swoje miasta. Te niczym nie przypominały tych, które posiadali ich sąsiedzi. Demoniczne metropolie były zdecydowanie większe, ale także mroczniejsze. Wprawdzie, architekturą przewyższały wspaniałością te należące do niebian, to zawsze dominowała w nich czerń oraz czerwień. Przynajmniej do czasu, kiedy demony zaczęły dzielić tereny mieszkalne z aniołami.
Po wybuchu Pierwszej Wielkiej Wojny, demony dostrzegły zmianę w zachowaniu swojego przywódcy i szybko odkryły jego tajemnicę. Miał bowiem żonę, anielicę, z którą w późniejszym czasie miał córkę oraz syna. Większość piekielników była pewna, że to sprawka aniołów, które musiały użyć swojej magii do omamienia Najciemniejszego i tak notorycznie nękały niebian wywołując regularne walki. Apogeum tego wszystkiego przyniosła Druga Wielka Wojna, którą wywołał sam Szatan oskarżając brata o to, że przez niego odeszła jego ukochana kobieta. Wojenna batalia trwała kilka lat, a o jej zakończeniu zadecydowały magiczne anomalie, które doprowadził do śpiączki Ariela, syna Najciemniejszego oraz bliskiej śmierci jego córki Saramedy.
Nastała wtedy Magiczna Cisza, która sprawiła, że używanie magii stało się zagrożeniem. I tak jak niebianie, piekielnicy musieli nauczyć się żyć bez tak niezbędnego wspomagacza. Jednak, demony były wierne Szatanowi i nie pozostawiły go. W tamtym okresie, Najciemniejszy zyskał wielu sojuszników, którymi stali się aniołowie, którzy odeszli od Boga i stali się upadłymi aniołami. Najbardziej znanym z nich był Lucyfer, przybrany brat Saramedy oraz Ariela, który na złość swoim braciom wyrzekł się anielskiej mocy, aby udowodnić im,że jest lepszy niż oni sami. Z obranej drogi jednak nie można już było zrezygnować, dlatego upadli zostali odłamkiem rasy demonicznej, gdyż nie byli już w praktyce aniołami.
Po Kosmicznej Epoce Lodowcowej wiele demonów i demonic udało się na Ziemię, będąc ciekawymi rasy, która skłóciła dwóch braci na wiele eonów. Tak o to powstała krzyżówka ludzi oraz demonów.


Na pierwszy rzut oka, demony nie różnią się niczym od przeciętnej ludzkiej istoty. Jednak, jeśli ktoś uważnie przyjrzy się im oczom, zrozumie, iż ma styczność z piekielnikiem. Podobnie jak anioły i oni mają swoją pierwotna formę, przy której mogą zmieniać dowolnie kolor tęczówek oczu. Te mają tonację od brązowej po szarą lub czerwoną, niekiedy nawet mieszaną. Natomiast ich włosy oscylują w odcieniach ciemnych, dlatego powiada się, że są przeciwieństwem niebian. Z racji tego, iż posiadają możliwość zmiany kształtu, mogą przybierać różne postaci. Korzystają z tej zdolności zawsze będąc poza Nexero i ujawniają ja tylko wtedy, kiedy zajdzie taka potrzeba. Przeważnie podczas walki. Ich niezmienną cechą są natomiast rogi, skrzydła oraz ogon. Podobnie jak u niebian rozpiętość ich skrzydeł wynosi około, dwóch metrów, a nawet i więcej. Im wyżej w hierarchii jest dany demon tym więcej par skrzydeł posiada. Zawsze osiągają limit sześciu par skrzydeł, licząc również te zasłaniające twarze. Demony nie rodzą się z tym dodatkiem, lecz wyrasta on w okolicach osiemnastych urodzin, a niekiedy nawet po owym okresie. Ból pojawiania się skrzydeł jest zdecydowanie bardziej nieznośny niż u niebian, gdyż ich dodatek posiada ostry pazur. Ten, podczas przebijania się na zewnątrz powoduje dwukrotnie silniejszy ból. Dodatkowo, niektóre skrzydła posiadają takie ostre pazury w dolnych partiach błoniastych skrzydeł. Wygląda to tak, jakby do skrzydeł nietoperza dorobić ostre zakończenia w kilku miejscach. Młodzik, który przechodzi wyrastanie tego dodatku przez około dwa tygodnie jest pod pieką Natrushi, czy pielęgniarz lub pielęgniarki, gdyż traci wtedy spore ilości krwi. W przypadku rogów sprawa ma się nieco łagodniej, gdyż te wyrastają na podobnej zasadzie jak te u jeleni, które zamieszkują Ziemię. Zwykły demon posiada jedną parę, taką która wyrasta na czole kilak centymetrów nad brwiami. Dodatek ten może mieć różne kształty, zarówno proste jak i skręcone, a nawet w kształcie długiej muszli ślimaka. Te posiadają długość, na ogół do sześćdziesięciu centymetrów, aczkolwiek pod wpływem silnych emocji potrafią się nieznacznie wydłużyć, czy nawet wyprostować. Ich ogon to kolejny dodatek, jednak ten jest z nimi od urodzenia. Przeważnie nie przekracza długości jednego metra, a ich końcówka posiada dwa kształty. U kobiet jest delikatniejsza i czasami przypomina serduszko, natomiast u mężczyzn jest to coś w rodzaju grotu od strzały. Zarówno skrzydła jak i końcówka ogona są strefą ergenną i trzeba bardzo uważać, jeśli zdecyduje się na dotykanie tych dodatków. Zdarza się jednak, że piekielnicy mogą w ogóle nie odczuwać nic, ani na skrzydłach ani na ogonie. Wszystko zależne jest od genetyki lub innych czynników, jak chociażby stres, który pozwala wyłączyć odczuwanie doznań w tych miejscach.
Demony mogą siłą woli ukrywać skrzydła. Skrzydła stają się niewidoczne dla innych, ale ich ciężar nie znika. To samo tyczy się ogona czy rogów. Demony posiadają drugie oblicze. Jeśli wpadają w gniew ich skóra robi się metaliczna. Paznokcie u dłoni zamieniają się w pazury o ostrych końcach. Całe ich ciało wygląda wtedy tak, jakby demon powstał z jednego kawałka metalu. Tej mocy może używać bardzo nieliczne grono: córka Szatana, jego syn, sam Szatan  oraz zasłużeni mieszkańcy Piekła. Pozostali posiadają ograniczniki mocy jako kolczyki w uszach lub wisiorki na szyi czy też bransolety, których nie mogą nigdy zdjąć, chyba, że Najciemniejszy przełamie zaklęcie blokujące moc.