Rynsztunek
Zbiór informacji dotyczący broni, pancerzy oraz innych przydatnych rzeczy podczas wyprawy czy walk, jak również polowań. W każdym państwie jest inna dostępność broni, niektóre z nich są w ogóle nie dostępne i nie znane. Jeszcze inne zaś, stały się tylko i wyłącznie symboliką oraz przynależnością do danej kasty społecznej.
Nazwa: Łuki
Opis:Nazwa broni pochodzi od tatarskiego słowa ук (uq), co znaczy łuk. Broń miotająca mająca prawie trzydzieści pięć tysięcy lat, jednak rozkwit popularności miał miejsce w okresie mezolitu środkowego. Jest to pierwsze urządzenie pozwalające magazynować energię mechaniczną. Łuk zbudowany jest ze sprężystego pręta, tudzież listwy zwanego łęczyskiem oraz linki łączącej obydwa końce zwanej cięciwą. Pociskiem jest strzała, która jest cienkim długim prętem zakończonym grotem wykonanego ze stopu metali. Wyróżnia się następujące rodzaje tej broni: prosty, długi angielski, astrachański, refleksyjny, janczarski, japoński, bloczkowy i sportowy. Ten ostatni, w Nowym Świecie został wycofany przez wzgląd na ukazanie prawdziwych zdolności strzeleckich uczestników zawodów sportowych.
Dostępność: Sklepy oraz stoiska łucznicze, wypożyczalnie, można zrobić samemu pod okiem rzemieślnika. (łukmistrza)
Nazwa: Kusze
Opis: Nie jest historykom znane, kiedy pojawiły się pierwsze kusze, ale uważa się, że pochodziły albo ze Starożytnych Chin albo z barbarzyńskich ludów otaczających ten kraj. Pierwsze wzmianki o tej broni pojawiały się w Księdze Sunzi Bingfa z V p.n.e w Starym Świecie. Stały się one standardowym uzbrojeniem armii, do czasu zastąpienia jej inną bronią. Kusza jest bronią miotającą neurobalistyczną czyli taką, która wykorzystuje energię sprężystości. Składa się z małego łuku będącego przymocowanym do łoża posiadającym mechanizm zwalniający cięciwę wraz z miejscem na pocisk. Tym zaś, stała się krótka strzała zwana bełtem. Od łuku, różnie je to, że można wstrzymać się, na dość długi czas ze strzałem po tym, gdy naciągnie się cięciwę. Tą naciąga się ręcznie lub korbą, ewentualnie lewarem w zależności od jej gabarytów, a dopiero potem oddaje strzał naciskając na spust. Kusza składa się z łuczyska, cięciwy łoża kuszy, zamkiem (orzech oraz spust kuszy). Natomiast bełty składają się z grotu, promienia oraz lotek. Można także spotkać kusze strzelające kulami zrobionymi z metalu albo kamieni - arbalety. Innym, bardzo specyficznym rodzajem kuszy jest arbalest - stosunkowo nowy wynalazek stanowiący rozwinięcie ciężkich kusz, którego łuczysko jest wykonane ze stali, nie zaś z drewna. Co naturalnie się przekłada na potężną siłę z którymi miota bełty.
Dostępność: Sklepy oraz stoiska łucznicze, wypożyczenie, można zrobić samemu pod okiem rzemieślnika (kuszmistrza).
Nazwa: Piszczele
Opis: Nie wiadomo dokładnie kiedy broń palna została pierwszy raz użyta przez człowieka, lecz szacuje się to na X wiek Starego Świata. Piszczel to najprymitywniejszy rodzaj broni palnej znany w średniowiecznej Europie. Występowały tam już w XIII wieku oraz przyjmowały formę smukłego dzbanka zatkniętego na około metrowy kij. Odpalane były za pomocą pochodni przyłożonej do otworu zapałowego oraz kalibrem sięgały od dwunastu do nawet trzydziestu milimetrów. Ich zasięg jednak oraz celność pozostawiały wiele do życzenia. Nie zmienia to faktu, że broń ta była w stanie pozbawić życia nawet najbardziej opancerzone rycerskie puszki.
Dostępność: Sklepy początkujących rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Hakownice
Opis: Następnym krokiem w rozwoju broni palnej była hakownica. Lufa nieco dłuższa niż w piszczelu, wykonana z większą precyzją, już na pełnoprawnym łożu. Co jednak wyróżnia hakownicę, to owy hak u zwieńczenia łoża lub lufy. By zniwelować bezlitosny odrzut tejże broni można owym hakiem oprzeć o bort wozu, lub w razie desperacji uderzyć przeciwnika, powodując niemałe obrażenia. System odpalania jest taki sam jak w przypadki piszczela, jednak możliwe jest również przybicie to łoża specjalnie ukształtowanego ramienia trzymającego lont. Nieznacznie celniejsza od piszczela, o takiej samej sile ognia
Dostępność: Sklepy początkujących rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Arkebuzy/Hakebuzy
Opis: Kolejny krok to broń przypominająca już nowoczesne karabiny ze Starego Świata. Wyposażone w prawdziwe łoże, długie lufy oraz zamki różnego rodzaju. Poczynając od lontowych, przez kołowe, a kończąc na skałkowych. Posiadają różną ilość luf, najczęściej jednak jedną, na drugim miejscu były dwie lufy. Trzy to już kompletna abstrakcja, jednak nadal możliwe do osiągnięcia. Kalibrem sięgały od trzynastu do dwudziestu pięciu milimetrów. Względem hakownic i piszczeli oferują wysoką celność oraz jeszcze większy czynnik dewastujący, poprzez nadawanie pociskom większych prędkości.
Dostępność: Sklepy doświadczonych rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Hakownice wałowe
Opis: Monstrualna siostra zwykłej hakownicy. Ogromna, o długiej lufie, sięgająca kalibrem od dwudziestu pięciu do nawet sześćdziesięciu milimetrów, o niezwykle prostej konstrukcji, używane przeważnie jako broń załóg twierdz. Wysoka względem innych broni celność, ogromna siła dewastująca niszcząca każdy pancerz noszony przez każdego piechura jak i kawalerzysta. Posyła ciężkie ołowiane kule na dalekie odległości, do tego skutecznie pozwala na strzelanie kartaczami, by złagodzić nieco zapał wrażych oddziałów przeciwnika. Strzelanie z nich jednak bez podpory jest niemożliwe, gdyż ich masa sięga tyle, co nawet luf armatnich. Długość to nawet trzy i pół metra!
Dostępność: Sklepy doświadczonych rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Wielkie Arkebuzy
Opis: To samo co z hakownicą stało się również z arkebuzem. Ściśle, hakebuzem. Broń podobnego kalibru jak hakownica wałowa, jednak z krótszą lufą i możliwa do obsługi przez odpowiednio wyszkolonego lub silnego piechura, który mógłby przeżyć potworny odrzut tej broni. Często używana poprzez wsparcie jej o wóz amunicyjny (w polu) lub o mur (w twierdzy), lub nawet ramię towarzysza. Względem hakownic wałowych są bardziej niezawodne ze względu na użycie zamków niemal tych samych co w arkebuzach.
Dostępność: Sklepy doświadczonych rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Pistole
Opis: Broń kawalerzystów i oficerów, jak i rzezimieszków czy podróżnych, a nawet panien żyjących w niebezpiecznym towarzystwie. Pistol to jedna z bardziej uniwersalnych broni w swej kategorii. Zależnie od celu w jakim się go uzyskuje ma różne nazwy i charakterystyki: Używany przez kawalerię zowie się bandoletem, przez piechotę zwany pistolem, przez podróżników krócicą, a wielkokalibrowe wersje, to nic innego tylko przerobione arkebuzy z uciętą lufą i przestruganą kolbą. Przeważnie z mniejszym kalibrem niż większe siostry hakownice i bracia arkebuzy, średnio o połowę.
Dostępność: Sklepy doświadczonych rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Folgierze
Opis: Folgierz to szczyt wczesnej broni palnej ze Starego Świata. Występowały naprawdę w różnistych kalibrach i formach. Zarówno w tych hakownicowych, jak i armatnich. Występowały na łożach piechotnych, jak i na kołowych czy stacjonarnych. Ich wielką zaletą była większa celność (długa lufa) oraz duża szybkostrzelność. Przeładowanie go to bardzo prosta zabawa. Folgierz posiadał wymienną komorę nabojową przypominającą kufel. Wkładało się go w specjalnie wydrążone miejsce w łożu tuż za lufą, które było często wzmocnione metalem, dobijało się klin by gazy prochowe nie rozsadziły szczeliny i voila! Trzy razy, może cztery, większa szybkostrzelność niż hakownica wałowa, przy zachowaniu jej atutów jakim był zasięg, celność czy moc niszcząca.
Dostępność: Sklepy doświadczonych rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Muszkiety
Opis: Muszkiety pojawiły się dość późno, jednak były to już prawiwote dziadki karabinów Starego Świata, które były w użyciu bardzo popularne aż do jego kresu. Nadal ładowane tak samo jak poprzednia broń palna, z użyciem zamków kołowych lub skałkowych (a potem kapiszonowych), wyposażona już powszechnie w celowniki składające się z muszki i szczerbinki, z długimi, smukłymi lufami względnie niskiego kalibru (dziesięć do piętnastu milimetrów) w swym schyłkowym czasie wykorzystywały jednak takie nowinki jak gwintowanie lufy oraz amunicja Minié. Celowniki optyczne były pierw stosowane już w muszkietach, wtedy narodziła się również sztuka snajperska.
Dostępność: Sklepy mistrzowskich rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: System rewolwerowy
Opis: System rewolwerowy w który można wyposażyć arkebuz, hakebuz czy nawet muszkiet i pistol to dość skomplikowane rozwiązanie, jednak odpowiednio rozwiązanie, jednak nabierające coraz więcej popularności ze względu na możliwość oddania cztery do ośmiu strzałów bez potrzeby przeładowania broni. Takowy system może być przystosowany zarówno do zamka lontowego, jak i kołowego czy skałkowego. To nic innego jak trzykrotne zwiększenie siły ognia pojedynczego piechura, jednak i zdublowanie ceny broni. Szansa na zacięcie mechanizmu jest niewielka, a możliwy babok można przeforsować ręcznie.
Dostępność: Sklepy mistrzowskich rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: System Repetieru
Opis: System Repetieru to inne podejście do zwiększenia siły ognia pojedynczego piechura. Pistole i muszkiety (i arkebuzy) w tym systemie posiadają bardzo skomplikowany mechanizm wewnątrz, który to obejmuje między innymi komorę prochową, magazynek na kulki oraz komorę na proch do panewki. Posiada również wajchę u boku, po której przekręceniu o 180 lub więcej stopni mamy w pełni załadowaną broń gotową do strzału. Ryzyko zacięcia się samo w sobie jest niewielkie, ale jeżeli broń wpadnie w piach w czasie przeładowania, to lepiej odstawić ją na czyszczenie. Na jednym zapasie kul i prochu w komorach można oddać od ośmiu do nawet dwudziestu strzałów, co jest diametralnie wielką różnicą nawet względem rewolwerów.
Dostępność: Sklepy mistrzowskich rusznikarzy i ich stoiska rynkowe, brak możliwości wykonania bez odpowiednich maszyn.
Nazwa: Miecze
Opis: Najstarsza historyczna broń mająca swoje korzenie już w epoce brązu, na terenie Chin i Egiptu. Nadają się głównie do pchnięć, a czasami cięć. To rodzaj broni siecznej, białej obosiecznej. Ich nazwa pochodzi od słowa meki, pochodzącego z języka gockiego oznaczającego broń obosieczną. W zależności od rodzaju, trzymać miecz można jedną lub dwiema rękami. Miecz zbudowany jest z głowni, głowicy, rękojeści oraz jelca. Wymienione wyżej części to jedynie podstawa, gdyż miecz to broń o dość uniwersalnym zastosowaniu, często występująca nawet z siecią zbroczy, sztychami niczym igły lub ozdobnymi głowicami, wysadzanymi klejnotami i metalami. Broń tą trzyma się zazwyczaj w pochwie by obniżyć ryzyko przypadkowego jej stępienia, składającej się z łupek obszytych skórą, zwieńczoną u końcówki trzewikiem oraz u szyjki okuciem. Miecze dzielą się na główne kategorie którymi są: Miecze krótkie Miecze jednoręczne Miecze bękarcie i półtoraręczne Miecze długie Miecze dwuręczne O ile pierwsze dwa są do siebie dość podobne, to dalsze zaczynają być już dość wykwintną formą oręża. Miecz półtoraręczny i długi, oba które mogą być używane w całej swej krasie jednorącz jak i dwurącz są najuniwersalniejszymi. Miecze jednoręczne i bękarcie były najczęściej wykorzystywane pospołu z tarczą, krótkie były używane przez cywili do samoobrony, długie były prawdziwym symbolem średniowiecznego szlachectwa. Zupełnie inną bronią są już monstrualne miecze dwuręczne, które w użytkowaniu bardziej przypominają krótszą broń drzewcową. Mają również o wiele inne zastosowanie niż ich mniejsze warianty. One nie są już bronią szlachetną, one są narzędziami mordu do wykorzystania w polu. Wszystkie te miecze mają inną charakterystykę i inne zastosowania, a nawet nieporównywalne efekty użycia i traktaty.
Dostępność: Sklepy lub stoiska kowalskie doświadczonych kowali lub bezpośrednio z ich kuźni.
Nazwa: Rapiery
Opis: Broń biała o obusiecznej klindze, dłuższa od szabli. Początki jego sięgają renesansu, kiedy to noszono tą broń "na co dzień". Był bardzo popularny w tamtych czasach z powodu jego prostej budowy. Głownia dzieli się na dwie części: forte i foible. Pierwsza znajduje się przy rękojeści, jest masywniejsza i służy do obrony i zbić. Foible zaś jest cieńsza i delikatniejsza służy do ataków. Głownia rapiera wynosi od 90 do 130 cm a szerokość u nasady od 4 do 1, 5 cm. Rękojeść otoczona jest kabłąkiem, który ma za zadanie chronić dłoń użytkownika. W Starym Świecie była nawet dyscyplina, która polegała na dźgnięciu przeciwnika. Pomimo obusiecznej klingi nie jest bronią sieczną. To świadczy tylko o jej symetryczności i bardzo często jej graniastym przekroju.
Dostępność: Sklepy lub stoiska kowalskie, u kowala, można zrobić samemu pod okiem rzemieślnika, można dostać jako symbol władzy urzędniczej po objęciu urzędu administracyjnego.
Nazwa: Szpady
Opis: Powstała w wyniku przekształcenia rapiera w latach 1620-1640 w okresie Starego Świata. Wykonuje się nią tylko kłucia. Ważą od 300 do 450 gramów, przez co są dość lekkie. W Starym Świecie to ich używało się do dyscypliny w której należało trafić przeciwnika. Istnieją różne rodzaje klingi od 75 cm do 90 cm. Nazywana była bronią do poduszki lub mieczem spacerowym. Po pewnym czasie utraciła skomplikowany kosz rękojeści, a zyskał tarczkę ochronną. Od XVIII stała się częścią ubioru szlachcica. W Nowym Świecie została ta tradycja-szable posiadają głównie wysoko postawieni urzędnicy jak np. niektórzy członkowie rady miasta. Szpady służą tylko i wyłącznie do kłucia przeciwnika, są również stosunkowo giętkie i znacznie wyginają się przy trafieniu w opancerzony cel. Z resztą, przeciwko którym są bezużyteczne. W Nowym Świecie, służą jedynie jako symbol przynależności do Akademii Wojskowych.
Dostępność: Tylko dla uczących się w Akademiach Wojskowych, jako symbol przynależności do danej Akademii.
Nazwa: Koncerze
Opis: Pojawiała się pierwszy raz w XV wieku, jednocześnie na Bliskim Wschodzie, Węgrzech oraz pograniczu francusko-niemieckim w czasach Starego Świata. Ich nazwa pochodzi od łacińskiego słowa contus oznaczający słup. Broń biała pochodząca od miecza, o korzeniach tureckich, a dokładniej wywodzi się od kandżara. Posiada od 150 do 180 cm długości klingi o przekroju graniastym. Wywodząc się od mieczy, przekształciło się w broń wyłącznie kłującą. Ze względu na niewielką przekątną “szpikulca” broń miast się łamać, wyginała się, jak rapier. W Starym Świecie używała konnica po złamaniu lancy lub kopii. Istnieje także odmiana z rękojeścią mieczową (ściśle od miecza długiego, zwana estokiem). Koncerz był łączony z pistoletem, co tworzyło broń kombinowaną. Jednak, jego użytkowość była wątpliwa z racji obciążenia podawanego na mechanizm pistoletu. W Nowym Świecie, na nowo rozpoczęto ich produkcję.
Dostępność: Tylko dla kawalerzystów. Częściej ciężkozbrojnych, rzadziej lekkiej jazdy.
Nazwa: Noże Bojowe
Opis: Narzędzia do krojenia, cięcia, siekania i nie tylko. Składają się one bowiem z metalowego ostrza, który jest osadzony na drewnianym, metalowym lub sztucznym trzonku. Noże można podzielić na rodzaje ze względu na profil głowni oraz szlifów. Używa się ich także jako broni. Takie noże nazywane są szturmowymi. Można ich używać do walki wręcz, ale także posiadając dobre umiejętności - rzucać nimi. Ich początki datuje się na okres sprzed II Wojny Światowej w Starym Świecie. Należały do wyposażenia oddziałów zwiadowczych oraz rozpoznania. Noże te były bardzo dobrze wyważone, zrobione z mieszanek stopów stali. Miały możliwość umiejscowienia ich na lufie broni palnej, w celu zadawania dodatkowych obrażeń. Najpopularniejszym nożem bojowym został kukri. Posiadały one szeroką głownię o przekroju romboidalnym u nasady. Z tego powodu, mylnie nazywano je maczetą przez laików. Przeznaczono go głownie do zadawania ran kłutych oraz ciętych.
Dostępność: Sklepy oraz stoiska kowalskie, u kowala, można zrobić samemu pod okiem rzemieślnika, niekiedy dostępne na Czarnym Rynku, u Cichych Handlarzy.
Nazwa: Sztylety
Opis: Po włosku nazywane stiletto są mniejszą wersją puginału. W Starym Świecie używane były przez niemal każdego. Należy do rodzaju broni białej, krótkiej posiadającej cienką oraz ostro zakończoną klingą, jak i niewielkim jelcu. Pierwsze formy sztyletu pasuje się na okres paeolitu w okresie Starego Świata. Wykonywane były z kamienia, kości lub rogu. W okresie średniowiecza i renesansu rozpowszechniono ich używanie, a także zmieniono materiał z jakiego powstawał na stal. Czasem sztyletów używano do szybkiej eliminacji wrogów, ale przeważnie częściej do dobijania. Łatwo je ukryć, a niektóre z nich posiadały chowane w rękojeść ostrze. Dzięki sprężynom oraz specjalnym spustom wysuwały się. W Nowym Świecie na nowo stały się dość popularne, zwłaszcza wśród piechociarzy i zabójców. Broń ta spisuje się dobrze w zwarciu jako ostatnia deska ratunku - smukłe ostrze można pokierować ruchem dźgającym prosto w nieosłonięte pancerzem fragmenty ciała przeciwnika.
Dostępność: Każdy sklep z bronią białą, u kowala, w kramach kowalskich, można zrobić samemu pod okiem rzemieślnika, dostępny na Czarnym Rynku lub od Cichych Handlarzy.
Nazwa: Topory
Opis: Proste narzędzia mające ponad czternaście tysięcy lat. Używane są, tradycyjnie do kształtowania i rąbania drewna, a także jako broń obuchowo-sieczna. Wykorzystywane były również jako symbole heraldyczne. Symbol kata, który przez wiele lat był jego znakiem rozpoznawczym. Topory stały się rozwinięciem kija z obciążonym końcem, a to dało początek między innymi takim broniom jak chociażby gwiazda zaranna czy czekan. Składają się niemal zawsze z żeleźca o wręcz topornej konstrukcji, przypominającej z rzutu odgórnego klin oraz toporzyska z drewna. Topory posiadały jedno ostrze lub dwa, które znajdowały się po przeciwległych stronach. W przypadku występowania dwóch, zwano je wtedy labrysami.
Dostępność: Zarówno wersja narzędzia jak i oręża dostępna niemal na każdym rynku
Nazwa: Topory dwuręczne
Opis: Bardzo prosta metoda przeróbki zwykłej siekiery na topór duński, dwuręczny, czy jakikolwiek tego rodzaju to zwiększenie długości trzonka. Sięgające nawet do 170cm trzonki toporów nadawały im iście dewastującej siły przez same prawa fizyki, poprzez zwiększenie dźwigni.
Dostępność: Zarówno wersja narzędzia jak i oręża dostępna niemal na każdym rynku.
Nazwa: Halabardy
Opis: Halabardy były i są po dziś dzień jedną z najbardziej uniwersalnych broni w jaką może się wyposażyć żołnierz lub najemnik. Niekiedy ta sięgająca nawet i dwóch i pół metra broń drzewcowa była zdolna jednym trafieniem eliminować nawet i dobrze chronionych przeciwników dosłownie wgniatając hełm w głowę jej użytkownika. Żeleziec składał się z haka z jednej strony, topora z drugiej i długiego grotu po środku. Sprawiało to, że żołnierz wyposażony w halabardę mógł stawić czoła każdemu wyzwaniu na jakie mógł natrafić podczas walki. Broń ta, jak i z resztą większość broni drzewcowej czerpała swoją potężną moc z długiego ramienia, dzięki czemu na dalszym dystansie dysponowała taką siłą. Lecz w półdystansie traciła nieco swej potęgi, natomiast w zwarciu jej wartość bojowa była znikoma. Niektóre halabardy pokrywane były miękkim żelazem w celu zwiększenia ich właściwości tnących.
Dostępność: Tylko na wyposażeniu wojska, zarówno lądowego jak i powietrznego. Bardzo popularna wśród najemników.
Nazwa: Poleaxy
Opis: Co jeżeli skrzyżujemy tłuczek do mięsa, włócznię i topór? Poleaxe! Broń bardzo mordercza. Typowy przedstawiciel tego oręża to z jeden strony młotek najeżony kolcami, z drugiej strony topór o prostej krawędzi, i do tego graniasty sztych sięgający nawet 30cm ponad trzonek, który swoją drogą przeważnie ma graniasty przekrój i ma od 170 do 210cm. Jest to broń uniwersalna, gdyż pozwala na zaatakowanie dowolnego celu na polu bitwy. Zarówno kawalerzysty za pomocą szpikulca, słabo opancerzonego przeciwnika za pomocą topora i ciężko zakutego wroga za pomocą młota, wgniatając mu hełm w skalp.
Dostępność: Tylko na wyposażeniu wojsk Zjednoczonego Kryształowego Królestwa Ziemi oraz u rycerstwa w Oslax, Dricale, Osland oraz Thirycar.
Nazwa: Włócznie
Opis: Jest to wraz z maczugą jedna z najbardziej prymitywnych broni jaką władali od zarania dziejów ludzie Starego Świata, jak i ich potomkowie, tworzący Nowy Świat. Najprostsze włócznie są po prostu kawałkami ostro zakończonego drewna, najczęściej o długości około dwóch metrów. Wraz z rozwojem techniki zaczęto stosować kamienne groty, a później już te wykonane z różnych stopów metali - brązowi, kiepskim stopom żelaza, skończywszy na stali. Jest to tania broń o niezgorszych walorach penetracji pancerza, lecz ustępuje pola bardziej zaawansowanej broni dwuręcznej i drzewcowej. I tak jak w przypadku większości broni drzewcowej można ją było wyposażyć w wzmocnienie biegnące od grotu do ¼ drzewca wzmacniając tym samym jej budowę i uodparniając częściowo na złamania. W wersji z bolcem lub hakiem zatrzymującym wbijanie się oręża w przeciwnika są nazywane czasami rohatynami.
Dostępność: W sklepach z uzbrojeniem, na stoiskach rzemieślniczych, można zrobić samemu pod okiem sztukmistrza.
Nazwa: Piki
Opis: Broń drzewcowa używana przeciwko kawalerii. Zazwyczaj osiągały 5,5 do 6 metrów. Zakończone były metalowym grotem, co zwiększało ich skuteczność. Niestety, broń ta była nieprzydatna w zwarciu z powodu swojej długości. Dlatego w Starym Świecie żołnierze posiadający piki, wyposażeni byli też w krótką broń białą.
Dostępność: Broń wszędobylska, tania.
Nazwa: Pałasze
Opis: Broń biała z długą, stosunkowo szeroką, obusieczną klingą, będącą bezpośrednim spadkobiercą miecza. Rękojeść wykonana była w stylu rękojeści szabli lub rapiera. Używana była głównie przez piechociarzy jako broń boczna. Wyjątkowym typem tej broni jest pałasz koszowy, posiadający charakterystyczny “kosz” chroniący dłoń dzierżącej go osoby z każdej strony. Wyróżnia się również pałasze artyleryjskie, które są hybrydą powyżej wspomnianego oręża i linijki pozwalającej określić kaliber armaty.
Dostępność: Tylko na wyposażaniu wojsk państw Sweynii.
Nazwa: Berdysze
Opis: Broń drzewcowa zdolna zmiażdżyć zbroję. Był to szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i drzewcu posiadającym średnio 1,6 metra. Używany był przez piechotę do walki z jazdą. Istniała też mniejsza, zmodyfikowana wersja, tak zwany “berdysz mały”, który służył również za forkiet. Berdysz przypominał nieco halabardę z powodu tego, że ostrze wystawało kilka centymetrów ponad koniec drzewca. Bron ta ważyła od 2,5 kilograma do aż 4 kilogramów jeżeli mowa o samym żeleźcu.
Dostępność: Tylko na wyposażaniu wojsk państw Sweynii.
Nazwa: Bułaty
Opis: To rodzaj szabli wykonany z bardzo sprężystej stali. Wyróżniała się krótką, krzywą klingą, która rozszerzała się u końcu. Wykonana z znanej w Starym Świecie stali damasceńskiej, charakteryzującej się znakomitymi właściwościami. Jej wadą jest jej budowa. Wygięte ostrze mogło się ześliznąć nawet z lekkiego pancerza i energia użyta w ataku jest marnotrawiona. Bułat pierwotnie miał pełnić funkcje broni myśliwskiej.
Dostępność: Tylko na wyposażeniu wojsk państw Zocrarii.
Nazwa: Katany
Opis: Nazywana też czasami błędnie mieczem samurajskim. Klinga wynosiła powyżej 60 centymetrów długości, była lekko wykrzywiona i posiadała ścięty koniec. Jelec i rękojeść były zazwyczaj bogato zdobione. Stal z którego wykonuje się katanę była bardzo specyficzna w Starym Świecie. Pochodziła z górskich strumieni, gdzie żelazo było wypłukiwane w postaci czarnego “piasku”. Wytapiano je przez trzy dni w specjalnym piecu. Ale co cechuje tą broń to jej wytrzymałość, którą otrzymywała w momencie formowania. Wtedy to wielokrotnie składano i sklepywano wcześniej utworzony pręt osiągając wiele warstw. Taką metodę wymuszano przez słabe żelazo niskich lotów używane do wytworzenia tego typu oręża.
Dostępność: Spotykana tylko w państwach: Zuproira, Thuesahia oraz Missaro.
Nazwa: Szable
Opis: Szable w Starym Świecie występowały już od IX wieku od terenów państw Słowiańskich, aż po Kaukaz czy Ural. Szabla charakteryzuje się typowo swoją klingą, która jest zakrzywiona i jednosieczna. Czasem na uwydatnione pióro, które przesuwa balans nieco w stronę czubka, nadając jej więcej mocy siecznej. Bardzo popularna broń pojedynkowa w Europie Centralnej i Wschodniej, chociaż często była również używana do walk w bitwach. W Nowym Świecie szabla zasłynęła ze swej wytrzymałości, gdyż musowo jest wykonana ze sprężystego materiału.
Dostępność: Broń wszędobylska, w różnych wariantach niemal na całym świecie.
Nazwa: Jatagany
Opis: W Starym Świecie niemal typowa broń niektórych krajów islamskich, sięgająca długością około 70cm, o lekkiej konstrukcji nieco przypominającej kukri, o jednosiecznej klindze. Była to broń stosunkowo tania, jednak o niskich walorach bojowych przeciwko wrogowi chociaż lekko opancerzonemu. W Nowym Świecie tej broni już się nie stosuje. Jednak są osoby, które hobbystycznie potrafią się nimi posługiwać.
Dostępność: Tylko u kolekcjonerów.
Nazwa: Maczety
Opis: W Starym Świecie pierwsze maczety powstały na potrzeby Konkwistadorów, którzy nie chcieli narażać na zniszczenie swych drogich rapierów czy pałaszy. To daje do myślenia, iż maczeta to nie jest stricte broń, lecz narzędzie zaprojektowane do zastępowania siekiery lub pomagające przebijać się przez puszcze i knieje. W Nowym Świecie używana, głównie do wypraw jako podręczna pomoc przy przedzieraniu się przez gęstwiny.
Dostępność: Na stoiskach sztukmistrzów, sklepy z wyposażeniem na wyprawy.
Nazwa: Falkaty
Opis: Starożytna broń, której korzenie sięgają machiary. Posiada cięższą oraz szerszą , sierpowatą głownię. Natomiast głowica rękojeści stylizowana była na kształt szyi łabędziej tudzież gęsiej głowy. W Starym Świecie, używane głównie wojowników iberyjskich. Podobna broń została wynaleziona na Susheostae’cie, gdzie nazywana była Oburasi, co znaczyło zgrabna broń. Jedynie, co różni Oburasi od Falcaty to dłuższe ostrze z wyrytymi symbolami runicznymi.
Dostępność: Falcaty tylko u kolekcjonerów, zaś Oburasi można sprowadzić od Handlarzy Gwiezdnych lub z planety Susheostei.
Nazwa: Sejmitary
Opis: Była to paradna broń lub myśliwska w czasach Starego Świata. Używana na Bliskim Wschodzie w XII-XVIII wiekach. Jednak ich pochodzenie, nie jest do końca znane. Niekiedy stosowana była do walki. Posiadają otwartą rękojeść, krótki, acz zarazem szeroki jelec, często połączony z głowicą rękojeści łańcuszkiem lub innym ozdobnikiem. Klinga mająca zaledwie 60 centymetrów, ma dużą krzywiznę oraz szerokość. Długie ostrze, zawsze zwęża się ku końcowi. Na Ziemi, ta broń z rozwojem technicznym odeszła w zapomnienie. Natomiast, na Nexero, gdzie wynaleziono dokładnie ten sam projekt tych broni, przetrwały, nawet do czasów Nowego Świata. Jednak, tworzony był z zupełnie innego stopu metali, z racji innych minerałów występujących na planecie. Elfy upodobały sobie tą broń, nie tylko z łatwego przyswajania jej przez nie, ale dlatego, że jest bardzo podatna na zaklinanie. Elfy, które głównie parają się magią, znalazły inny sposób obrony, gdyby ta pierwsza zawiodła na polu bitwy czy w innym, niebezpiecznym miejscu.
Dostępność: Na Ziemi tylko u kolekcjonerów lub elfickie kramiki, na Nexero możliwa do zdobycia, praktycznie wszędzie.
Nazwa: Bagnety
Opis: Bagnet jest obowiązkową częścią ekwipunku każdego nowoczesnego strzelca. Jest to nic innego tylko dłuższy sztylet bez jelca, chociaż często z pierścieniem ochronnym, o zwężającej się ku głowicy rękojeści, który domyślnie wsadza się do lufy arkebuzu lub muszkietu w celu wykorzystania pełnego potencjału tej broni. Wyróżnia się również bagnety mieczowe, które faktycznie, rozmiarami bardziej przypominają niewielki miecz niż sztylet.
Dostępność: Tylko na wyposażeniu wojsk piechoty Zjednoczonego Kryształowego Królestwa Ziemi. (proponowałbym je jako dodatek do arkebuzu i muszkietu, dawany jako akcesorium za dodatkową opłatą)
Nazwa: Tasaki
Opis: Ta przypominająca z wyglądu maczetę broń charakteryzuje jednosieczne ostrze oraz niejednokrotnie brak jelca - zostaje zastąpiony kabłąkową rękojeścią, która umożliwia bezproblemowe zawieszenie broni za pasek. Lecz najbardziej rzuca się w oczy znacznie szersza i znacznie masywniejsza od zwykłych mieczy głownia Z całą pewnością każdemu, bardziej rozumnemu mieszkańcowi Nowego Świata podpowie, że tasaki mają tylko i wyłącznie jeden cel. Porąbać wroga na kawałki. Zadają druzgocące obrażenia słabo opancerzonym celom, zaś te wykonane z dobrych jakościowo materiałów są w stanie przerąbać gorzej wykonaną kolczugę bez większych uszkodzeń krawędzi ostrza. Naturalnie występują w wariancie dwuręcznym, który znacząco potęguje ich i tak już mordercze właściwości. Niejednokrotnie jest również nazywany falchionem lub falcjonem.
Dostępność: Na rynku, w sklepach, u sztukmistrzów.
Nazwa: Messery
Opis: Messer to nic innego jak z niemieckiego nóż. Co więc w tym nożu jest takiego niezwykłego? Otóż Messer to jednosieczna, dość prosta klinga, osadzona na nożowej rękojeści z jelcem mieczowym, z “gwoździem” bocznym chroniącym dłoń dzierżącego. Messer sam w sobie, najczęściej używany przez cywilów, jest dość zacną bronią, dość precyzyjną i nadającą się do walki bez pancerza i szermierki, przy tym będąc również stosunkowo lekki.
Dostępność: Tylko w Proxoli Północnej, robione na zamówienie przez tamtejszych sztukmistrzów.
Nazwa: Grossmessery
Opis: Grossmesser to kompromis pomiędzy lżejszym orężem typu Messer i tasakiem. Umożliwia on bardzo skuteczne rąbanie, czasem również pchnięcia, do tego oferuje zwiększoną ochronę dłoni względem tasaka. Ta hybryda to perfekcyjny wybór dla najemnika jako uzupełnienie do tarczy, lub jako broń boczna na mniej opancerzonego przeciwnika, albo nawet przyjaciel sapera, który jest na tyle wytrzymały, by używać go zamiast dwóch wołów roboczych: siekier i maczet.
Dostępność: Tylko w Proxoli Południowej, robione na zamówienie przez tamtejszych sztukmistrzów, a czasami sprzedawane u Cichych Handlarzy czy Czarnym Rynku.
Nazwa: Langmesser
Opis: Langmesser wbrew mylącej nazwie, jest jedynie hybrydą pałasza i Messera. Nie jest przez to zatem taki długi, bo bardziej wymiarami przypomina Katzbalger, jednak stanowi bardzo dobrą broń boczną. Jest dość prosty względem Grossmessera, oferuje słabsze możliwości rąbiące, ale jest zwinniejszy na tyle, że pozwala na zwinną szermierkę, do tego często występujący kabłąk chroniący dłoń użytkownika od przodu, pozwala na wyprowadzenie potężnego ciosu “z piąchy” jako dodatek do napaści. W Nowym Świecie wyłączona z użytku, gdyż kojarzyła się z osobami z półświatka i ciężko było ich odróżnić od zwykłych mieszkańców.By zdobyć tę broń, należy posiadać informację do osób handlującymi takową. Nie jest to jednak, łatwa sprawa.
Dostępność: Tylko u osób z półświatka, Czarny Rynek, u Cichych Handlarzy. Posiadają je także Egzekutorzy.
Nazwa: Kriegmesser (balans miecza długiego)
Opis: Kriegmesser to istny potwór z rodziny Messerów. Jest to krzyżówka pomiędzy mieczem długim a Messerem, przez co posiada bardzo dobre właściwości tnące (będąc określany jako oszustwo w dziedzinie cięcia). Dzięki mieczowemu balansowi pozwala wyprowadzać ciosy celnie i skutecznie oraz umożliwia zastosowanie niektórych manewrów jak w przypadku miecza długiego. Nie jest to jednak szczyt tej rodziny.
Dostępność: Tylko oddziały gwardzistów chroniących Pałac Magellana, niektórzy Egzekutorzy. Nieco gorsza jakościowo broń jest dostępna na Czarnym Rynku i przez przemytników.
Nazwa: Kriegmesser (balans tasaka dwuręcznego)
Opis: W tej opcji jest to jedna z najbardziej dewastujących broni w swej kategorii. Lekko zagięta klinga z ciężarem przechylonym ku czubkowi pozwala na wyprowadzanie monstrualnych w obrażeniach cięć. Możliwe jest nawet przerąbanie kolczugi swego celu oraz solidne wgięcie hełmu. Z tą bronią zaleca się mimo wszystko stosowanie łączonych taktyk tasaka dwuręcznego i miecza dwuręcznego by zmaksymalizować potencjał tego iście barbarzyńskiego oręża.
Dostępność: Niektórzy Egzekutorzy, oddziały powietrzne wojsk.
Nazwa: Sztylety tarczkowe
Opis: Sztylet tarczkowy oraz mizerykordia pełnią podobną funkcję. Oba mają za zadanie skrócić męki pokonanego, a w razie desperacji mogą posłużyć za ostatni bastion obrony. Długie, smukłe, graniaste. Tak można określić ostrza tych sztyletów. Nie są przeznaczone do cięcia, ale za to pchnięcia nimi zadane przychodzą z łatwością, jakby gwóźdź w drewno pod wpływem młotka.
Dostępność: Sklepy z bronią białą, kramy rzemieślnicze.
Nazwa: Glewie
Opis: Glewie stanowią jedne z najmniej wymagających do wykonania broni drzewcowych z racji ich prostoty. Ich żeleziec przypominał duży i szeroki, jednosieczny nóż, niekiedy jeszcze wyposażony w hak po przeciwległej stronie. Niekiedy droższe egzemplarze glewii posiadały nieco odgięte do tyłu kolce na grzbiecie żeleźca. Wyróżnia się również glewie nożowe, których żeleziec jest o wiele mniejszy w porównaniu do ich większych kuzynów.
Dostępność: Sklepy z bronią białą, zakłady rzemieślnicze.
Nazwa: Bille
Opis: Z samego początku bille, zwane również billhookami nie były przeznaczone do zabijania. Ich pochodzenie jest dużo mniej krwawe. Wywodziły się z prostych narzędzi przeznaczonych do wycinania krzaków i podcinania gałęzi, które wyglądem przypominały szerszy i płaski bosak. I na początku swej wojskowej kariery, gdy zostały osadzone na drzewcu nie zmieniły się ani o jotę. Dopiero później dodano pojedynczy grot, który dodatkowo wystawał po środku, oraz jeden mniejszy umieszczony równolegle do przypominającego bosak ostrza.
Dostępność: Prymitywne bille są bronią będącą niemalże atrybutem gorzej rozwiniętych państw, zaś ich bardziej rozwinięte wersje są szeroko rozpowszechnione w krajach ościennych czyli takich, w których bardziej dominuje magia.
Nazwa: Gizarmy
Opis: Gizarmy wyglądały podobnie do włóczni, oba rodzaje broni były osadzone na dwu, czasem i dwu i półmetrowym drzewcu, oraz posiadały pojedynczy grot. Lecz gizarmę wyróżniał hakowato zagięty szpikulec wystające z przedniej części broni, co tym samym zaowocowało potrzebą przeniesienia grotu włócznia bardziej do tyłu. Poza tym, gizarmy były całkowicie płaskie i niejednokrotnie bardziej rozwinięte modele posiadały kilka dodatkowych haków i szpikulców umieszczonych najczęściej w pobliżu nasady żeleźca oraz po przeciwległej do sierpowatego haka stronie.
Dostępność: Aquaticańscy wojownicy posiadają na swoim wyposażeniu, można zakupić u handlarzy Aquaticańskich.
Nazwa: Gwiazdy zaranne
Opis: Ostateczna forma maczugi o przerażającym wyglądzie. Często pusta w środku kula, zamocowana na metalowym pręcie oprawionym w drewnianą rękojeść. Kula często występowała z ćwiekami lub kolcami wystającymi z niej, lecz czasem była również gładka. Ciosy zadane jednoręcznym lub dwuręcznym wariantem tej broni należą do takich, które w drzazgi zamieniają tarcze, a hełmy wraz z głowami wewnątrz w krwawe pulpy.
Dostępność: Tylko do dyspozycji wojsk oraz najemników, którzy mogą takową broń wypożyczyć lub zakupić, za okazaniem specjalnego dokumentu potwierdzającego ich zawód.
Nazwa: Wiekiery
Opis: Biedną wersją gwiazd zarannych są wiekiery, zwane również jeżami lub nasiekami. To broń równie mordercza, acz wykonywana chałupniczymi metodami poprzez nabijanie pałki licznymi kolcami, dodawaniu jej dodatkowych obręczy dodającymi większej masy lub jednego i drugiego. Bardzo często po tą broń sięga wściekłe chłopstwo.
Dostępność: Sklepy rzemieślnicze, stoiska sztukmistrzowskie, Czarny Rynek.
Nazwa: Buzdygany
Opis: Kolejną formą pałki były buzdygany. Broń jednoręczna o sporym potencjale przeciwpancernym, jak i przeciwko kompletnie nieopancerzonym przeciwnikom. Może nie jest w stanie zbytnio uszkodzić ciężkiego pancerza przeciwnika, ale przekazana energia kinetyczna na hełm jest w stanie takiego wojownika ogłuszyć. Buzdygan cechuje się metalową konstrukcją w większości, wliczając w to trzon jak i skrzydełkową głowicę. Skrzydełka mają przeważnie ogólnie trójkątny kształt by koncentrować moc uderzenia w jednym miejscu. Buzdygan bardzo skutecznie prezentuje się pospołu z puklerzem lub tarczą.
Dostępność: Studenci Akademii Wojskowych, niektóre oddziały wojsk piechoty oraz wojsk powietrznych.
Nazwa: Młoty bojowe
Opis: Młot bojowy to broń jednoręczna, przeznaczona do walki z opancerzonym przeciwnikiem. Składa się on często jedynie z półmetrowego trzonka, często graniastego, zwieńczonego typowym żeleźcem, składającym się z jednej strony z kanciastego młotka (czasem ze szpikulcem wystającym ze po środku), z drugiej z szpikulca, a także z czubka, który ledwo licząc około osiem centymetrów jednak daje opcję dźgnięcia wroga.
Dostępność: Krasnoludcy sztukmistrzowie, krasnoludzki rynek, te nie posiadające krasnoludzkiego certyfikatu dostępne są na Czarnym Rynku lub u Cichych Handlarzy.
Nazwa: Dwuręczne młoty bojowe
Opis: Bliźniacza broń względem jednoręcznego wariantu, jednak o wiele bardziej dewastująca, posiadająca nawet dwumetrowy trzonek, często wzmacniany aż do ⅓ długości, masywniejszy młot, dłuższy szpikulec i również proporcjonalnie dłuższą “dźgajkę”. Jest to jedna z uniwersalniejszych broni w swej kategorii, bardzo popularna pośród najemników i rycerstwa.
Dostępność: Krasnoludcy sztukmistrzowie, krasnoludzki rynek (ich cena jest bardzo wysoka), najemnicy za okazaniem dokumentu, potwierdzającego ich zawód, te nie posiadające krasnoludzkiego certyfikatu dostępne są na Czarnym Rynku lub u Cichych Handlarzy.
Nazwa: Nadziaki
Opis: Cóż jeżeli skrzyżować kilof i młot bojowy? Wtedy otóż otrzymamy nadziak. Jest to broń czerpiąca z rozwiązań obu narzędzi. Ostry czubek pozwalał na przebijanie kolczug czy kiepsko wykonanych zbroi płytowych lecz w przypadku tych drugich zdarzały się problemy z wyszarpnięciem go z blachy przez co ta broń czasami była porzucana jeśli cios był zadany nieumiejętnie. Po drugiej stronie znajdował się tępy obuch, który umożliwiał dosłowne wgniecenie hełmu w czaszkę wroga. Była to broń z reguły jednoręczna oraz niejednokrotnie wzmacniana do połowy swej długości trzonka by zminimalizować ryzyko złamania go, temuż również używano trzonków metalowych.
Dostępność: Broń jest stosunkowo powszechna i popularna od oddziałów najemniczych po bandytów z racji swych dobrych właściwości penetracyjnych pancerza.
Nazwa: Pałki bojowe
Opis: Będąca niczym więcej jak atrybutem biedoty i bandytów, pałki bojowe są jedną z najprymitywniejszych i zarazem najtańszych broni na ziemiach Nowego Świata. Najczęściej jest to po prostu kawałek drewna, czasem z metalowymi okuciami, kolcami czy ćwiekami, których celem jest wzmocnienie walorów bojowych tej broni.
Dostępność: Pałkę może wykonać niemal każdy wyposażony w chociażby nóż lub siekierę.
Nazwa: Falxy
Opis: Falx to dwuręczna broń, na pierwszy rzut oka przypominająca wyprostowany sierp osadzony w długiej, nierzadko liczącej pięćdziesiąt centymetrów długości rękojeści. Jest stosunkowo tania, lecz jej egzotyczne pochodzenie sprawia, że nie jest zbyt częstym widokiem na ulicach większości miast Nowego Świata. Broń w starciu z ciężej opancerzonymi celami, a nawet przy trafieniu w hełm niejednokrotnie ulegała poważnym uszkodzeniom. Ostrze pod wpływem uderzenia pękało na granicy z rękojeścią. Można jednak zadać bardzo szkodliwe ciosy za pomocą samego czubka broni, który ma szansę owy hełm przebić.
Dostępność: Tylko w jednym państwie-Doracco, stamtąd można sprowadzić
